|
== Bronnen ==
Over Dionysius zijn er meerdere geschreven bronnen beschikbaar. De eerste van abt Hilduin(°775-785, †840 of tussen 855 en 858) van de abdij van Saint-Denis, plaatst hem in de eerste eeuw<ref name=sim1/> en vermeldt zijn graf in Catulliacus, het huidige Saint-Denis. In de "Passio Sancti Dionysii", door hem geschreven, vereenzelvigdvereenzelvigt hij hem met [[Dionysius de Areopagiet]].<ref>Paul Rorem, The Early Latin Dionysius in re-thinking Dionysius the Areopagite, ed. Sarah Coakley en Charles M. Stang, John Wiley & Sons, Chichester 2009, p.72.</ref> Die zou na zijn bekering door de [[apostel (christelijk)|apostel]] [[Paulus (apostel)|Paulus]] bisschop van Athene zijn geworden, later naar Rome gereisd en van daar met zes andere bisschoppen naar [[Gallië]] gezonden door [[paus Clemens I]] om er de bevolking te bekeren. Hij zou dan ca. 96 de marteldood zijn gestorven tijdens de vervolgingen door [[Titus Flavius Domitianus|Domitianus]]<ref>Edward B. Foley, The First Ordinary of the Royal Abbey of St.-Denis in France: Paris, Bibliothèque Mazarine 526, The University Press - Fribourg, 1960, p. 36.</ref> of volgens andere bronnen<ref>[http://www.magnificat.ca/cal/fr/saints/saint_denis_eveque_et_ses_compagnons.html Abbé L. Jaud, Vie des Saints] pour tous les jours de l'année, Tours, Mame, 1950.</ref> omstreeks 117 onder het bewind van [[Trajanus]]. Het verhaal van de Areopagiet werd vrij omstandig als verzinsel gecatalogeerd door [[Bellarminus]] (1542-1621)<ref name=sim1>Simon Ditchfield, Liturgy, Sanctity and History in Tridentine Italy, Cambridge University Press, 28 november 2002, pp. 57-58.</ref> hierin trouwens voorafgegaan door [[Desiderius Erasmus|Erasmus]] en [[Lorenzo Valla]]. In de zeventiende eeuw is er een hevige controverse geweest over het feit of Saint-Denis van Parijs nu al dan niet de Areopagiet was, met als resultaat dat de vervalsing uit de negende eeuw die een apostolische status moest geven aan de abdij werd afgevoerd.<ref>Jean-Marie Le Gall, La protection du Saint éponyme, in Ecrire son histoire: les communautés religieuses régulières face à leur passé : actes du 5e colloque international du CERCOR, ed. Nicole Bouter, Saint-Etienne, 6-8 novembre 2002, Université de Saint-Etienne, 2005, pp. 499-520.</ref>
De tweede bron, Gregorius van Tours, plaatst in zijn [[Historia Francorum]], de marteldood van Dionysius tussen 249 en 251. Ook Gregorius laat Dionysius samen met zes andere missionarissen<ref>De zes andere zijn [[Trophimus van Arles]], [[Gatianus van Tours]], Paulus van Narbonne, Saturnin van Toulouse, [[Austremonius]] van Clermont en Martial van Toulouse.</ref> naar [[Gallië]] sturen door [[paus Fabianus|Fabianus]], paus tussen 236 en 250. De legende situeert zijn marteldood op de heuvel van [[Montmartre]] en verhaalt verder dat Denis zijn afgehakte hoofd onder zijn arm nam en nog enkele kilometers verder wandelde naar de plaats waar begraven wou worden. Volgens de legende stierf hij de marteldood samen met twee van zijn volgelingen Rusticus en Eleutherius.
|
