Het pigment werd rond 1704 ontdekt door de pigmentenmaker [[Johann Jacob Diesbach]] in [[Berlijn]]. Het jaar 1704 wordt traditioneel gegeven als dat van de ontdekking maar contemporaine bronnen maken het waarschijnlijk dat die in feite in 1706 plaatsvond.<ref name=Bartoll>{{Cite journal| url =http://www.ndt.net/article/art2008/papers/029bartoll.pdf| title =The early use of prussian blue in paintings| format= PDF| author= Jens Bartoll| journal= 9th International Conference on NDT of Art, Jerusalem Israel, 25–30 May 2008| accessdate= 2015-06-12}}</ref>. Diesbach maakte het pigment per ongeluk terwijl hij experimenteerde met het oxideren van [[IJzer (element)|ijzer]] en [[Ossenbloed (pigment)|ossenbloed]]. Daarom verwachtte hij dat de kleur rood zou worden. In 1708 begon [[Johann Leonhard Frisch]] het pigment commercieel te produceren, zoals blijkt uit een brief aan [[Gottfried Wilhelm Leibniz]], sinds augustus 1709 onder de naam ''Preussisch Blau''. In november 1709 veranderde hij de naam in ''Berlinisch Blau''. Hoewel vaak gesteld is dat Pruisisch blauw pas sinds 1724 algemeen beschikbaar kwam blijkt uit onderzoek dat schilders het vrijwel ogenblikkelijk aan hun palet toevoegden. Er was dan ook een grote behoefte aan een sterk blauw dat goedkoper was dan [[ultramarijn]] en stabieler dan [[azuriet]]. Een van de oudste schilderijen waarin het pigment kon worden aangetoond is van [[Pieter van der Werff]] en dateert uit 1709. Een [[leerling]] van Diesbach, de Pierre, begon Pruisisch blauw te maken in Parijs. De eerste Franse werken die de kleur toepassen dateren al uit 1710.<ref name=Bartoll/> [[Simon Eikelenberg]], een Nederlandse schilder, schreef in 1722 over het gebruik van de kleur.{{Bron?||2015|06|12}} In 1726 publiceerde [[John Woodward]] de bereidingswijze.<ref>Woodward, J., 1726, "Praeparatio coerulei Prussiaci es Germanica missa", ''Philosophical Transactions'', London, Band 33</ref>
