Manuel Quezon: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Commonscat en twee links die toegevoegd werden waren natuurlijk prima; de overige wijzigingen kan ik niet zo mee leven. Daar is langdurig over nagedacht ten tijde van de schrijfwedstrijd |
k red. |
||
Regel 48:
'''Manuel Luis Quezon''' ([[Baler]], [[19 augustus]] [[1878]] – [[Saranac Lake]], [[1 augustus]] [[1944]]) was een [[Filipijnen|Filipijnse]] staatsman en de eerste president van het [[Gemenebest van de Filipijnen]].
Quezon vocht tijdens de [[Filipijns-Amerikaanse Oorlog]] aan de zijde van generaal [[Emilio Aguinaldo]] voor de onafhankelijkheid van de Filipijnen. Na de overgave van Aguinaldo in 1901 rondde hij zijn studie rechten af en werkte hij eerst als advocaat en vervolgens als openbaar aanklager. In 1905 begon hij zijn politieke carrière als gouverneur van zijn geboorteprovincie [[Quezon (provincie)|Tayabas]]. Twee jaar later werd hij gekozen in de [[Filipijnse Assemblee]]. Tussen 1909 en 1916 was Quezon een van de twee Filipijnse afgevaardigden in het [[Huis van Afgevaardigden (Verenigde Staten)|Amerikaanse Huis van Afgevaardigden]]. Hij speelde in die hoedanigheid een grote rol bij de totstandkoming van de [[Jones Law]], waarin de Filipijnen onafhankelijkheid werd beloofd. Direct na de goedkeuring van deze wet keerde hij terug naar de Filipijnen, waar hij werd gekozen tot president van de nieuw opgerichte [[Filipijnse Senaat]]. Vanaf 1922, toen hij president werd van de dominerende [[Nacionalista Party]], was hij de onbetwiste leider van de [[Politiek in de Filipijnen|Filipijnse politiek]]. In 1934 kregen de Filipijnen door veranderde politieke omstandigheden in de [[Verenigde Staten]], en na intensief lobbywerk door Quezon, een veel grotere mate van [[autonomie]] toegekend. Bovendien zouden de Filipijnen binnen tien jaar onafhankelijk worden. Quezon werd daarop in 1935 gekozen tot president van het Gemenebest van de Filipijnen. In 1941 werd hij, kort voor de [[Slag om de Filipijnen (1941-1942)|uitbraak van de Tweede Wereldoorlog in de Filipijnen]], herkozen voor een tweede termijn. Na de Japanse invasie vluchtte Quezon naar de VS, waar hij een regering in ballingschap formeerde.
Quezon overleed in 1944, kort voor de herovering van de Filipijnen door Amerikaanse troepen. {{Inhoud beperkt|3}}
Regel 128 ⟶ 130:
Om de [[Economie van de Filipijnen|Filipijnse economie]] goed voor te bereiden op de naderende Filipijnse onafhankelijkheid nam Quezon maatregelen op drie verschillende gebieden. Ten eerste deed hij pogingen om de Tydings-McDuffy Law te laten amenderen. In die wet waren ongunstige en eenzijdige [[Douanerechten|invoerrechten]] en quota voor Filipijnse exportproducten naar de VS vastgelegd, vanaf het moment dat de Filipijnen onafhankelijk zouden worden. Omdat de Amerikaanse afzetmarkt voor Filipijnse exportproducten verreweg de belangrijkste was, zou dit ernstige gevolgen voor de Filipijnse economie hebben. Quezon zond in 1939 Sergio Osmeña naar de VS om daar deze zaak te bepleiten. Uiteindelijk werden er enkele verbeteringen doorgevoerd.
Daarnaast nam de regering Quezon maatregelen om de Filipijnse economie zelf te versterken en stimuleren. De belangrijke Filipijnse landbouwsector werd gestimuleerd om een grotere diversiteit aan producten te produceren en zo minder afhankelijk te zijn van producten als suiker, [[kopra]], tabak en [[abaca]]. Daarnaast werden maatregelen genomen om de Filipijnen te
Als laatste moest de Filipijnse economie zelfvoorzienender worden. Hierdoor zou de economie robuuster worden en dus minder gevoelig voor de negatieve effecten van de naderende onafhankelijkheid. Het aandeel van buitenlandse bedrijven in de economie moest drastisch omlaag. Dit probeerde hij onder andere te bereiken door het stimuleren van [[economisch nationalisme]]. De Filipijnse bevolking werd aangezet tot het kopen van producten en diensten van eigen bodem, zodat de afhankelijkheid van de Amerikanen, Chinezen en Japanners kleiner zijn worden. Ook werd in 1939 de zogenaamde Anti-Dummy Law aangenomen, die ervoor moest zorgen dat buitenlandse zakenmensen en investeerders geen Filipijnse stroman konden aanstellen in hun bedrijf.
Regel 165 ⟶ 167:
Quezon leed gedurende lange tijd aan [[tuberculose]]. Al tijdens een bezoek aan medische specialisten in [[New York City|New York]] in 1927 bleken Quezons beide longen met tuberculosebacteriën geïnfecteerd. Hij kreeg daarop het advies een jaar lang rust te nemen in een [[sanatorium]] in [[Monrovia (Californië)|Monrovia]]. Zes maanden later keerde hij weer terug naar de Filipijnen. Nadien speelde de ziekte regelmatig op en bracht hij nog diverse keren lange periodes door in sanatoriums in de [[Verenigde Staten]]. Ook kreeg hij eind 1931 acht maanden ziekteverlof van de Senaat.
Al kort voor de Tweede Wereldoorlog werd zijn gezondheidstoestand slechter en ook toen hij in de Verenigde Staten verbleef tijdens de oorlog was hij vaak aan bed gebonden. Bij het intreden van de winter van 1944 verhuisde de familie Quezon van [[Washington D.C.]] naar [[Miami]], vanwege het gunstigere klimaat in [[Florida (staat)|Florida]] voor de inmiddels ernstig zieke Quezon. Daar brachten ze de volgende vier maanden door, terwijl de Amerikaanse troepen van generaal [[Douglas MacArthur|MacArthur]] ondertussen langs de kusten van [[Nieuw-Guinea]] optrokken richting de noordelijker gelegen Filipijnen. Toen hij in korte tijd veel gewicht verloor vertrokken ze weer uit Miami. Eerst verbleven ze enkele weken in [[Asheville]], [[North Carolina]], tot ze weer terugkeerden naar dezelfde lodge in [[Saranac Lake]],
Hij werd met volledig eerbetoon begraven op [[Arlington National Cemetery]] in Washington D.C. Na de bevrijding en kort na de Filipijnse onafhankelijkheid werd Quezons stoffelijk overschot met de USS Princeton overgebracht naar zijn vaderland, waar hij op 1 augustus 1946 werd begraven op [[Manila North Cemetery]]. Sinds 19 augustus 1979 ligt hij in een [[sarcofaag]] in de [[Quezon Memorial Circle]] in [[Quezon City]].
| |||