Na het gymnasium studeeerdestudeerde Siccama te Utrecht waar hij in 1905 promoveerde op ''De geestelijke en kerkelijke goederen onder het canonieke, het gereformeerde en het neutrale recht''. Nog in datzelfde jaar werd hij benoemd tot hoogleraar in de encyclopaedie der rechtswetenschap en in het oud-vaderlandse recht en zijn geschiedenis. Na 36 jaar legde hij dit hoogleraarschap in 1941 neer. Wel werd hij in 1942 benoemd tot buitengewoon hoogleraar in de rechtsfilosofie. In de oorlog werd hij tevens gevraagd als buitengewoon raadadviseur bij het departement van Opvoeding, Wetenschap en Kultuurbescherming en als lid van de Nederlandsche Kultuurraad; beide functies aanvaardde hij. In 1945 werd hij op basis van het ''[[Zuiveringsbesluit 1945]]'' als hoogleraar ontslagen en van zijn pensioenrechten vervallen verklaard; deze laatste herkreeg hij. Daarna publiceerde hij nog tot het jaar van zijn overlijden.
