Kanaal Leuven-Dijle: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Versie 44873182 van 94.224.185.82 (overleg) ongedaan gemaakt. |
Geen bewerkingssamenvatting |
||
Regel 21:
Het kanaal van Leuven naar de Dijle is één van de oudste kanalen van België, na het [[Lisseweegs Vaartje]] en het [[Zeekanaal Brussel-Schelde]]. Op [[29 januari]] [[1750]] verleende [[Maria Theresia van Oostenrijk (1717-1780)|keizerin Maria Theresia]] door middel van een [[octrooi]] een toelating voor de bouw van een kanaal tussen Leuven en Mechelen. Leuven ijverde meer dan tweehonderd jaar voor een aansluiting op een waterloop om de handel met zeeschepen in te voeren.
Op [[9 februari]] [[1750]] deed [[Karel van Lotharingen (1712-1780)|prins Karel van Lorreinen]] in Wilsele de eerste spadesteek. De mooi bewerkte houten kruiwagen kan men nog steeds bewonderen in het stedelijk museum van Leuven. De zilveren spade is echter spoorloos. Op [[21 december]] [[1752]] werd het kanaal met water gevuld. Het zou echter nog tot [[1763]] duren vooraleer het kanaal kon worden gebruikt wegens problemen met de sluizen en dijken. Het kanaal telde oorspronkelijk maar twee sluizen, wat overstromingen tot gevolg had. Nadien werden dit vijf sluizen : [[Tildonk]], [[Kampenhout-Sas]], [[Boortmeerbeek]], [[Battel]] en [[Zennegat]]. Tussen [[1836]] en [[1837]] werd het kanaal aangepast aan schepen met een diepgang tot 3,60 m en herbouwde men ook Kampenhout-sas. Het kanaal was belangrijk voor het transport van goederen en reizigers doch vanaf [[1837]] nam
De kanaalinfrastructuur is tot op vandaag zeer weinig gewijzigd. De sluizen zijn nagenoeg authentiek en de wijzigingen zijn beperkt gebleven tot verstevigingswerken (de sluisdeuren worden niet langer door kaapstanders bediend maar door lieren). Daar de kanaalsinfrastructuur een industrieel-archeologische waarde heeft is deze door het ministerieel besluit van [[19 maart]] [[1997]] beschermd als monument. De sluis, de sluiswachterwoning en omgeving zijn wegens hun historische en industrieelarcheologische waarde beschermd als dorpsgezicht.
| |||