Voetbal in Latijns-Amerika: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
JurriaanH (overleg | bijdragen)
+{{Etalage|43372290|2015|03|09}}
doorkruisden -> doorkruisten
Regel 288:
''Onze voetbalstijl contrasteert met de Europese door de combinatie van verrassing, venijn, sluwheid en beweeglijkheid, met daarnaast genialiteit en individuele spontaniteit. [...] Onze passes, [...] onze schijnbewegingen, de manier waarop we met de bal tot bloei komen, de dansende aanraking en de revolutionaire instelling die de Braziliaanse stijl kenmerken [...] laten psychologen en sociologen op buitengewoon interessante wijze de boevenstreken en de flamboyantie van de mulat zien, die tegenwoordig in alle opzichten bevestigen wat het is om Braziliaan te zijn.|Braziliaans socioloog Gilberto Freyre trok de vergelijking tussen de Braziliaanse manier van voetballen en de rassendiversiteit<ref name="reference12" />}}
 
Ondanks de "genialiteit en individuele spontaniteit" waren Braziliaanse voetballers met hun spel niet succesvol in het buitenland. Verwonderlijk was de snelle uitschakeling op het eerste wereldkampioenschap gezien de onervaren spelersselectie niet; vier jaar later was (gebrek aan) ervaring geen valide excuus meer. In de spelersgroep bevonden zich enkele zeer talentvolle spelers, waaronder [[Leônidas]] – die kort daarna als een van de eerste negroïde voetballers lid zou worden van het elitaire CR Flamengo – maar naïviteit en onvoldoende voorbereiding nekten het Braziliaans elftal. De met 8–4 verloren vriendschappelijke wedstrijd tegen Joegoslavië, gespeeld na afloop van het eveneens onsuccesvolle wereldkampioenschap van 1934, maakte pijnlijk duidelijk dat Brazilië niet alleen op zijn Latijns-Amerikaanse tegenstanders, maar ook op zijn tegenstanders die zich in het verre Oost-Europa bevonden in tactisch opzicht flink achterliep. Het grootste probleem waren de ruimtes tussen de verschillende linies:<ref group=noot>Een "linie" is in de voetbalterminologie de tactische benaming voor een rij van voetballers op een veld. Normaliter is er sprake van drie linies: de verdediging, het middenveld en de aanval; wanneer men spreekt over linies in een bepaald speelsysteem, doen zij dit door het aantal spelers per linie achter elkaar te zetten – bijvoorbeeld een "5-3-2-systeem" met vijf verdedigers, drie middenvelders en twee aanvallers. Wanneer er gesproken wordt over "te grote ruimtes tussen de linies", doelt men doorgaans op de onderbezetting van bepaalde linies, waardoor de tegenstander op dat deel van het veld teveel ruimte gegeven wordt.</ref> de Joegoslaven konden de grote stukken onbezet veld gebruiken om hun eigen tactiek gemakkelijk te kunnen uitoefenen en doorkruisdendoorkruisten regelmatig zonder veel moeite het Braziliaanse middenveld en de verdediging. In de Braziliaanse voetbalgemeenschap ontstond het besef dat het noodzakelijk was iets aan de manier van voetballen te veranderen.
 
==== Brazilië ziet zijn tekortkomingen in ====