Dans in Vlaanderen: verschil tussen versies

Omstreeks de jaren tachtig van de 20e eeuw kende de dans een ware heropleving die een aanvang nam met de voorstellingen van ''[[Fase (dans)|Fase]]'' (1982) en ''[[Rosas danst Rosas]]'' (1983) van [[Anne Teresa De Keersmaeker]]. Deze kon hiervoor op mondiale erkenning rekenen. In 1984 maakt [[Les Ballets C de la B]], met sleutelfiguren als [[Alain Platel]], [[Sidi Larbi Cherkaoui]], [[Koen Augustijnen]] (vanaf 1991) en [[Christine De Smedt]] (vanaf 1990), furore met werken als ''[[Bonjour Madame (dans)|Bonjour Madame]]'' (1993), ''[[La Tristeza Complice]]'' (1995), ''[[Iets op Bach]]'' (1999), ''[[Allemaal Indiaan]]'' (1999), ''[[Wolf (dans)|Wolf]]'' (2003) en ''[[vsprs]]'' (2006) . Daarnaast maakte ook [[Jan Fabre]] naam met onder andere ''[[De macht der theaterlijke dwaasheden]]'' (1984) en, enkele jaren later, ''[[De Danssecties]]'' (1987). Eveneens in 1987 had [[Wim Vandekeybus]] het internationaal succes met zijn debuut ''[[What the body does not remember]]'' (1987). Recent is er de groeiende bijval voor het [[oeuvre]] van [[Alain Platel]], wiens voorstelling ''[[Bernadetje (dans)|Bernadetje]]'' (1996) in het buitenland erg enthousiast werd onthaald. Aan dit lijstje dientdienen ook nog de naam van de [[New York City|New York]]se, maar reeds lange tijd in [[Brussel (stad)|Brussel]] werkzame choreografe [[Meg Stuart]], te worden toegevoegd. en het internationaal erg succesvolle gezelschap Peeping Tom dat , naast eigen producties, samenwerkt met gerenommeerde theatergezelschappen Residenz München) en danscompagnies (NDT) en in 2015 bekroond werd met een Olivier award.