Versie van 10 mrt 2015 23:43 bewerken LeonardH (overleg \| bijdragen) uitgebreid bevestigde gebruikers 36.172 bewerkingen →‎Persoonlijk ← Oudere bewerking		Versie van 19 aug 2015 19:24 bewerken ongedaan maken Hartenhof (overleg \| bijdragen) uitgebreid bevestigde gebruikers, Uitgezonderden van IP-adresblokkades 62.714 bewerkingen k →‎Musicus Nieuwere bewerking →
Regel 38: === Musicus === [[Bestand:Grandes-Orgues, Notre-Dame de Paris.jpg\|thumb\|left\|Van 1900 tot 1937 was Vierne [[organist-titularis]] van het [[Aristide Cavaillé-Coll\|Cavaillé-Coll-orgel]] van de [[Notre-Dame van Parijs]]]] De jonge Vierne kreeg zijn eerste muzieklessen van zijn oom [[Charles Colin]], [[hoboïst]] en organist en winnaar van de [[Prix de Rome]]. .Hij werd van 1881 tot 1890 opgeleid aan het Institut National des Jeunes Aveugles (het nationale blindeninstituut). Hij won er de eerste prijs voor zowel viool als piano. Hij ging daarna studeren aan het [[Conservatoire national supérieur de musique\|Conservatoire de Paris]], waar hij korte tijd les had van [[César Franck]]. Na diens spoedige overlijden studeerde hij verder bij [[~~Charles–Marie~~Charles-Marie Widor]]. In 1894 won hij de ''Prix du Conservatoire'', waarna hij Widors assistent werd in zowel de [[Église Saint-Sulpice]] als het Conservatoire de Paris. In die tijd werd Vierne zelfs 'Widor-junior' genoemd. Toen Widor daar werd opgevolgd door [[Alexandre Guilmant]], werd hij ook diens assistent. In 1900 werd hij na een competitie uit 50 kandidaten uitverkoren tot [[organist-titularis]] aan de [[Notre-Dame van Parijs]]. Vierne werd vermaard om zijn [[improvisatie (muziek)\|improvisaties]] op het [[manuaal\|vijfmanualige]] [[Cavaillé-Coll]]-orgel in deze [[kathedraal]]. Onder zijn trouwe toehoorders bevonden zich beroemde Parijzenaars als [[Auguste Rodin]] en [[Georges Clemenceau]]. Regel 46: Op 12 juli 1916 vertrok Vierne naar [[Zwitserland]] om genezing te zoeken voor zijn [[glaucoom]]. Na de operatie van 9 oktober 1918 traden complicaties op en Vierne moest zes maanden in een donkere kamer blijven. De operatie mislukte. [[Henri Büsser]] nam in de Notre-Dame tijdelijk zijn plaats in. Vierne kwam op 12 april 1920 weer terug in Parijs, hij was toen geheel blind. Eenmaal in Parijs vond Vierne dat hij geen affiniteit meer had met de nieuwe generatie musici. De jonge zangeres Madeleine Richepin hielp hem bij het vinden van nieuwe leerlingen, het publiceren van zijn composities en het opbouwen van een nieuwe carrière als concertorganist. Zij was een nicht van de dichter [[Jean Richepin]], wiens poëzie Vierne gebruikte voor de [[lied]]erencyclus ''Le poème de l'amour'' uit 1924. Hoewel tijdgenoten haar betitelden als zijn 'amoureuse', was dat waarschijnlijk niet het geval. Zij trouwde met Lucien Mallet, die Viernes huisarts werd. Tussen 1925 en 1927 maakte Vierne - met Madeleine als begeleidster - concert[[tournee]]s naar [[Engeland]], de [[Verenigde Staten]] en [[Canada]]. Daarbij inspireerden de vier tonen van de '[[Big Ben]]' in [[Londen]] hem tot het bekende orgelstuk ''[[Beiaard\|Carillon de]] [[City of Westminster\|Westminster]]'', terwijl de klokken van de Parish church of St. Mary in [[Hinckley (Hinckley and Bosworth)\|Hinckley]] in [[Leicestershire]], die hem een hele nacht hadden wakker gehouden, de bron vormden voor ''Lex Cloches de Hinckley''. Het doel van deze reizen was fondsen te werven voor de restauratie van het orgel in de Notre-Dame. Toen het instrument gereed was, wijdden Widor en Vierne het samen in op een feestconcert op 10 juni 1932. === Einde ===

Louis Vierne: verschil tussen versies