Douglas DC-2: verschil tussen versies

Deze vliegrampen riepen veel commotie, vragen en kritiek op, waarbij pers en publiek zich afvroegen of de keuze voor het Amerikaanse product zo verstandig was geweest. KLM-directeur [[Albert Plesman]] heeft deze beslissing echter altijd verdedigd en het beleid doorgezet. Tegen het einde van de jaren dertig was de vliegvloot grotendeels op de DC-2 en DC-3 gestandaardiseerd, waaraanwaardoor de [[Lockheeddienstregeling L-14en Superhet Electra]]technisch werdonderhoud toegevoegd.efficiënt konden worden georganiseerd.

De DC-3 kreeg de overhand en in 1939 had de KLM voor de meeste DC-2's geen emplooi meer, mede doordat de Europese oorlogssituatie beperkingen oplegde aan de lijndiensten. Overwogen werd een aantal machines te verkopen, maar dat is met slechts een exemplaar gebeurd. Begin 1940 werd de PH-AKH ''Haan'' via een Zweedse maatschappij verkocht aan Finland. Dit toestel bestaat nog steeds en bevindt zich in een Fins luchtvaartmuseum. Bij de [[Duitse aanval op Nederland in 1940|Duitse aanval op Schiphol op 10 mei 1940]] verloor de KLM vijf DC-2's door onherstelbare schade. Zes andere exemplaren werden gevorderd door de [[Luftwaffe (Wehrmacht)|Luftwaffe]], die ze na de Nederlandse [[capitulatie]] overdroeg aan de [[Lufthansa]]. De als enige overgebleven DC-2 PH-ALE ''Edelvalk'', die in mei 1940 in het [[Neutraal land|neutrale]] [[Portugal]] verbleef, werd ingezet op de door de KLM voor de Britten gevlogen oorlogslijndienst Lissabon-Londen. Dit toestel is de enige KLM DC-2 die na de bevrijding nog op Schiphol is teruggeweest.