Trombone: verschil tussen versies

De '''trombone''' (in de volksmond ook wel foutief '''[[schuiftrompet]]''' genoemd) is een [[blaasinstrument]] en wordt tot het ''scherpe [[koperblazer|koper]]'' gerekend. De naam stamt van het Italiaanse ''tromba'' met het suffix ''one'' en betekent dus "grote trompet". Ze is familie van de trompet en in de meest voorkomende vorm (de tenortrombone) is zij tweemaal zo lang als de B♭-trompet. Een trombone bestaat uit drie onderdelen; Een ketelvormig of V-vormig mondstuk. Dit steekt in een lange cilindrische metalen U-vormige uitschuifbare buis (de coulisse). Hierna volgt de bekersectie, die [[conisch]] uitloopt. Door het uitschuiven kan de bespeler de effectieve buislengte verkorten of verlengen, waarmee ook de [[toonhoogte]] verandert.

 

Het [[geluid]] ontstaat ter plaatse van het [[mondstuk]]. Hier wordt de lucht door liptrillingen in beweging gebracht en ontstaat een [[geluid|staande golf]] in de buis. Omdat in een gegeven buislengte meerdere gehele staande golven passen, is het mogelijk bij gelijkblijvende buislengte meerdere tonen te produceren (overblazen), de [[boventoon|boventonen]]: één golf met lengte ''X'' (de grondtoon), twee golven met lengte 1/2 ''X'' (eerste boventoon), drie golven met lengte 1/3 ''X'' (tweede boventoon) enz..

 

Door de schuif in te trekken ontstaat een [[geluid|staande golf]] met een kortere [[golflengte]] en wordt de toon hoger. Van alle mogelijke schuifposities worden er doorgaans 7 gebruikt die overeenkomen met zeven opeenvolgende halve tonen. Alle tussenliggende posities worden vooral gebruikt voor [[glissando|glissandi]].

 

De familie van trombones bestaat uit de volgende varianten:

* [[Sopranissimotrombone|Piccolo of Sopranissimotrombone]] in B♭

Van al deze varianten zal men in het dagelijks leven waarschijnlijk alleen de tenor- en bastrombone tegenkomen en in een enkel geval de alttrombone. De tenor- en bastrombone hebben als grondtoon B♭. Ze worden nochtans niet als [[Transponeren (muziek)|transponerend]] instrument beschouwd. Dat wil dus zeggen dat voor een trombone de grondtoon niet C wordt genoemd en geschreven, zoals gebruikelijk bij veel andere blaasinstrumenten, maar de daadwerkelijk klinkende toon. In vergelijking met bijvoorbeeld ventielinstrumenten en houtblaasinstrumenten maakt dit het overschakelen op andere trombones (alt bijvoorbeeld) lastiger doordat men zich voor de verschillende stemmingen telkens een andere positietabel moet eigen maken. Ter vergelijking: Op een B♭- E♭- of Basklarinet is het met grofweg één [[grepentabel]] mogelijk alles te spelen.

 

Historisch gezien bestaan er in een aantal landen tradities aangaande de bouw en het gebruik van de trombone. In Duitsland (tevens Oostenrijk en nog een aantal Oost-Europese landen) worden van oudsher drie trombones gebruikt in de symfonieorkesten. Een alttrombone (in E♭ of F), een tenortrombone (in B♭) en een bastrombone (in F of E♭). In Frankrijk wordt van oudsher gebruikgemaakt van drie tenortrombones. Deze tradities komen ook tot uiting in de bouw van de trombone. Er is een duidelijk onderscheid in bouw en klank tussen de Duitse en Franse trombone.