Dimitri Frenkel Frank: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k →Levensloop: wikilinks |
|||
Regel 23:
Na zijn diensttijd ging hij in [[Amsterdam]] [[Rechtsgeleerdheid|rechten]] studeren. Maar andere, meer artistieke, aspiraties trokken meer en hij gaf zijn studie op om acteur te worden. Hij speelde een blauwe maandag toneel bij het [[Nederlands Volkstoneel]], maar het was naar zijn eigen zeggen geen groot succes. Het bleek al snel dat Frenkel Frank meer talent had voor schrijven en hij begon scripts te schrijven voor hoorspelen voor de [[AVRO]]-radio. Intussen was hij getrouwd met de actrice [[Gerda Ruijters]] en was zijn eerste kind geboren. Om zijn gezin te onderhouden ging Frenkel Frank voor [[De Telegraaf]] het Nederlands toneel verslaan, al schreef hij ook wel [[Recensie|boekrecensies]] voor het dagblad. In [[1952]] vond hij een nog beter belegde boterham in de reclame. Hij werkte eerst bij Lintas in vaste dienst, daarna bij Prad/Interad en richtte vervolgens met [[Hans Ferrée]] en [[Herman Pieter de Boer]] een eigen bureau op. Na enige jaren verliet hij ook dit bureau om [[freelance]]r te worden. Hij verdeelde zijn tijd tussen reclame en opdrachten uit de radio en tv-sfeer. In [[1956]] had hij al een roman gepubliceerd (''Twee stalles voor 1972'') en in [[1960]] debuteerde hij als toneelschrijver met ''Blaffen tegen de maan''.
In [[1963]] werd hij landelijk beroemd en berucht met zijn tekstbijdragen en redactie voor het satirische [[VARA]] tv-programma ''[[Zo is het toevallig ook nog eens een keer]]''. De harde teksten van het programma en de persiflages op vorstenhuis en geloof schokten veel kijkers en leidden tot veel commotie. Frenkel Frank bleef voor het toneel schrijven. Voor de vrije sector schreef hij op zijn inmiddels bekend ironische toon blijspelen als ''Bitter Lemon''. Die zelfde toon was ook terug te vinden in de romans die hij in die tijd publiceerde. Ook de televisie bleef trekken. Tussen 1967 en 1972 was hij eindredacteur van een nieuw satirisch VARA-programma: ''[[Hadimassa]]''. In de jaren zeventig trok het acteren weer. Hij schreef samen met [[Robert Long]] ''Scherts, satire, songs & ander snoepgoed'', een luchtige combinatie van liedjes en cabaretachtige sketches, en trad ook in deze show op.
Eind jaren zeventig maakte hij een aantal films voor televisie en debuteerde in de jaren tachtig als [[Filmregisseur|regisseur]] van speelfilms. Films als ''[[De Boezemvriend (film)|De Boezemvriend]]'' en ''[[Hoge hakken, echte liefde]]'' hadden nog een ironische en zelfs vaak kluchtige stijl, maar dat kon niet gezegd worden van ''[[De ijssalon]]'' uit 1985. Deze film over de joodse eigenaar van een ijssalon tijdens de Duitse bezetting was zijn meest persoonlijke film. Hij verwerkte er de ervaringen van zijn eigen vader in. Ook verschenen in die tijd in hoog tempo een aantal romans. Ook bij deze romans verschoof de toon van kluchtig (''Hoge hakken, echte liefde'') naar meer gevoelige thema’s (''Een vrouw uit de provincie''). Zijn laatste project was de musical ''[[Tsjechov (musical)|Tsjechov]]'' waarvoor hij de teksten leverde en [[Robert Long]] de muziek. De première maakte hij niet meer mee. In 1988 overleed hij aan een hartaanval. Hij ligt begraven op de Haagse begraafplaats [[Begraafplaats Sint Petrus Banden|Sint Petrus Banden]].
| |||