Penitentiaire Inrichting Wolvenplein: verschil tussen versies

In [[1951]] werd de strafgevangenis een [[Huis van Bewaring]]. In een Huis van Bewaring worden verdachten opgesloten tot hun berechting en zitten veroordeelden tot een korte vrijheidsstraf hun veroordeling uit. De laatsten kwamen ook wel alleen weekenden om de straf niet hun normale leven te veel te laten verstoren. In de jaren 1970 kwam er een aanzienlijke versoepeling van het strafregiem. In de gebouwen kwamen doucheruimten, huiskamers voor de gevangenen voor onderwijs en spel, een sportgelegenheid en lokalen voor vakonderwijs. Gevangenissen kregen bij Justitie de naam penitentiaire inrichting (P.I.). De functie van bewaarder ontwikkelde zich tot penitentiair inrichtingswerker. Een meer normale menselijke omgang werd de norm tussen gevangenen en personeel. Gevangenen konden vanaf deze tijd hun eigen kleding gaan dragen. In de huiskamers was een keukengedeelte aanwezig om zelf, eens per week, een maaltijd samen te stellen met uit het gevangeniswinkeltje gekochte ingrediënten. Het toegenomen onveiligheidsgevoel van onze samenleving zorgde intussen wel voor extra prikkeldraad op de gevangenismuren, cameratoezicht en het hallenhakken van in de zichtlijn staande bomen rond het gevang. In [[2000]] vond een grote renovatie plaats en werd het gevangeniscomplex na een lange procedure van tien jaar een [[rijksmonument]]. De open galerijen werden gedeeltelijk met veiligheidsglas afgescheiden om compartimentering mogelijk te maken. Alle cellen kregen een groot doorzichtig raam van geïsoleerd veiligheidsglas. Alle installaties werden vernieuwd en uitgebreid met het nieuwste cameratoezicht en elektronische sloten. In deze P.I., nog steeds Huis van Bewaring, kwam een apart gedeelte voor de uitvoering van de tweejarige maatregel voor veelplegers. Voor de [[Dienst Justitiële Inrichtingen]] werkten er in 2012 ongeveer 120 medewerkers en er konden 124 mensen worden gedetineerd.