Eerste Engels-Nederlandse Oorlog: verschil tussen versies

Willem II had een vergroting van het leger voorgestaan ten koste van de [[Marine (strijdmacht)|marine]]. Na zijn dood kregen de Hollandse steden meer macht en begonnen een programma om de oorlogsvloot met een nieuwbouw van 35 schepen te versterken. Dat was hard nodig: na 1648 hadden de vijf autonome [[admiraliteit]]en om te bezuinigen een groot aantal schepen verkocht. Zelfs de nieuwe uitbreiding bracht het aantal maar op 79 en een derde daarvan was niet eens zeewaardig. De Engelse vloot daarentegen was onder Cromwell flink versterkt en had nu achttien schepen die zwaarder waren dan het sterkste Nederlandse schip, nl. de ''[[Brederode (vlaggenschip)|Brederode]]'', dat maar 54 kanonnen had (de ''Sovereign of the Seas'' had er honderd). Toen de Scheepvaartwetten werden aangenomen, zag men pas de ernst van de situatie in. Als noodmaatregel genomen op 3 maart 1652 zouden er 150 koopvaarders aangekocht worden en als oorlogsschip uitgerust door de directiekamers, de particuliere organisaties die de admiraliteiten ondersteunden. Dit verontrustte de Engelsen op hun beurt zeer; ze begonnen zich zo provocerend mogelijk te gedragen om een oorlog uit te lokken voordat de nieuwe Nederlandse vloot gereed zou zijn. In dat geval zouden ze sterk in het voordeel zijn want Cromwell had een moderne marine geschapen om de royalistische vloten die tot 1651 strijd tegen hem bleven voeren, uit te schakelen. De discipline was streng en officieren kregen hun positie op grond van bekwaamheid, niet langer wegens adellijke afkomst.