Emil Zátopek: verschil tussen versies

Zátopek was getrouwd met [[speerwerpen|speerwerpster]] [[Dana Zátopková|Dana Ingrova]], die precies zes uur ouder was dan haar echtgenoot.<ref name="Pheidippides"/> Zij won in 1952 eveneens een gouden medaille op de Olympische Spelen. Het huwelijk vond plaats op [[19 september]] [[1948]], de dag dat beiden ook hun 26ste verjaardag vierden.<br />Overigens denkt Dana Zátopeková, dat haar dierbare echtgenoot de beste herinneringen bewaarde aan een andere stunt, twee jaar later in [[Parijs]]. Terwijl hij zich er al mee had verzoend niet meer met de allerbesten mee te kunnen op de 'kortere' afstanden, verraste hij zichzelf met het wereldrecord van 13.57,2 op de 5000 m. 'Ik had hem ertoe uitgedaagd', zegtzei ze in haar woning in [[Praag-Troja|Troja]], een lommerrijke buitenwijk van Praag, 'en hem beloofd dat ik een diepe buiging voor hem zou maken als het hem zou lukken dat record te verbeteren. Toen we elkaar zagen op de luchthaven vroeg hij mij meteen wanneer ik mij op de grond zou werpen.'<ref name="Pheidippides">Uit ''De marathon - Kinderen van Pheidippides'' door Kees Kooman, bron: zie hierboven</ref>

Tijdens de [[Praagse Lente]] van 1968 was Zátopek politiek actief, en protesteerde hij tegen de [[Sovjet-Unie|Sovjet]]-invasie. Hij werd hiervoor uit de Communistische Partij gezet, verloor zijn rang in het leger en werd gedwongen om als [[bouwvakker]] aan de slag te gaan, nadat hij eerst een half jaar als [[Kompel|mijnwerker]] in een [[uranium]]mijn te werk was gesteld. Ver buiten zijn geliefde stad, omdat de gezaghebbers het risico niet aandurfden de burgers van Praag met de degradatie van de volksheld te confronteren. Zes jaar verbleven hij en zijn vrouw in de anonimiteit. Het waren zware tijden, maar Emil Zátopek sloeg zich er op zijn karakteristieke flegmatieke wijze doorheen. Hij zei: als ik zo hard met mijn benen heb kunnen werken, hoef ik toch niet bang te zijn voor een beetje handenarbeid?<ref name="Pheidippides"/><br />Jarenlang was welk eerherstel dan ook ondenkbaar. Wel werd, onder zware druk vanuit het Westen, de handenarbeid die Zátopek moest verrichten, in 1971 omgezet in een onbeduidende kantoorbaan. Voor hem en zijn vrouw was toen een deel van het leed verleden tijd. Hoe onlogisch het communisme functioneerde, bleek overigens uit het feit dat Zátopek, nadat hij 'afzakte' tot fabrieksarbeider buiten Praag, méér loon verdiende dan toen hij kolonel was.<ref name="Triomf en tragiek"/>