Vooral in de [[literatuur]] heeft het decadentisme een hoge vlucht genomen. Men vindt de 'decadenten' vaak onder [[symbolisme|symbolistische]] schrijvers. De Franse auteur Charles Baudelaire was er de voorloper van. De 50 jaar jongere Franse schrijver [[Joris-Karl Huysmans]] schreef de 'bijbel' van het decadentisme, [[AÀ rebours|À Rebours]] (1884). De Iers-Engelse schrijver en dichter [[Oscar Wilde]] was de belichaming van de dandy, qua levenshouding, uiterlijk en literaire werken. Wilde was de woordvoerder van het [[estheticisme]], de Engelse parallel van het decadentisme. Andere typische decadenten zijn de Franse auteurs [[Paul Verlaine]], [[Arthur Rimbaud]], [[Jules Laforgue]], [[Octave Mirbeau]], [[Robert de Montesquiou]], [[Jean Lorrain]], [[Tristan Corbière]] en [[Jacques d'Adelswärd-Fersen]], de Engelse kunstenaars [[Aubrey Beardsley]], [[Ernest Dowson]] en [[Max Beerbohm]], de Duitse dichter [[Stefan George]], de Deen [[Herman Bang]], de Rus [[Michail Koezmin]] en de Pool [[Stanislaw Przybyszewski]] en de Nederlandse kunstenaar [[Carel de Nerée tot Babberich]]. Toch is het vaak moeilijk om een auteur 'vast te pinnen' als decadentistisch, omdat het dikwijls een voorbijgaande fase is. Nederlandse schrijvers met zo'n langere of kortere decadente periode zijn bijvoorbeeld [[Louis Couperus]], [[Lodewijk van Deyssel]], [[Jacob Israël de Haan]], [[J.L. Gregory]] en [[Eduard Veterman]]. De 20e-eeuwse schrijver [[Gerard Reve]] plaatste zichzelf ergens tussen de [[Romantiek (stroming)|Romantiek]] en de decadentie.
