Reisbureau: verschil tussen versies

 

Een [[toeristisch verhuurkantoor]] is een soort reisbureau dat voornamelijk actief is in de bemiddeling van de verhuur van vakantiewoningen.

In België is in 1965 een "reisbureauwet" verschenen die de sector van de reisbureaus reglementeerde (''wet van 21 april 1965 houdende statuut van de reisbureaus''). Met deze wetgeving wilde de overheid ervoor zorgen dat enkel "bona fide" reisbureaus op de markt zouden zijn, en dat de klanten een gegarandeerd niveau van bescherming zouden genieten (bv. terugbetaling als de reis niet kan doorgaan, verzekering tegen calamiteiten tijdens de reis ...). Elk reisbureau moest een vergunning hebben. Er werden drie vergunningscategorieën voorzien: categorie A voor ondernemingen die reizen organiseren en verkopen, categorie B voor ondernemingen die enkel reizen verkopen die door vergunninghouders van categorie A worden georganiseerd, en categorie C voor de [[touringcar|autocar]]bedrijven.

 

Na de [[staatshervorming (België)|staatshervorming]] van 8 augustus 1980 werd toerisme een gewestbevoegdheid, waardoor de verschillende [[gewest (België)|gewesten]] apart wijzigingen aan die regelgeving konden aanbrachten. In Vlaanderen werd de nieuwe regelgeving op 1 september 2007 van kracht. Reisbureaus moesten nog steeds een vergunning hebben. Hiervoor moesten een aantal voorwaarden voldaan zijn (financiële draagkracht, minimale verzekering, technische uitrusting).

 

 

In Nederland zijn bonafide reisbureaus en reisorganisaties veelal aangesloten bij het [[Algemene Nederlandse Vereniging van Reisondernemingen]] (ANVR), de [[Stichting Garantiefonds Reisgelden]] (SGR) en de Stichting Calamiteitenfonds Reizen. Dit betekent echter niet dat organisaties die hier niet bij aangesloten zijn onbetrouwbaar zijn. Niet aangesloten zijn bij een garantiefonds is echter wel tegen de wettelijke voorschriften en heeft veelal als oorzaak niet op orde zijnde financiën en/of boekhoudkundige problemen.

{{Appendix}}