De verloren finale van de Edinburgh Cup in 1878 was snel vergeten nadat Hibernian tussen [[1879]] en [[1887]] de prijs maar liefst acht keer won. Enkel in [[1883]] ging de eindoverwinning aan de club voorbij toen Hibs vanwege een lange lijst aan blessures geen team op de been kon brengen voor de finale. Na in de eerste jaren van haar bestaan op verschillende locaties in de stad te hebben gespeeld kreeg Hibernian in [[1880]] de beschikking over haar eigen accommodatie. De club ging spelen op een veld nabij ''Easter Road'', de weg van Edinburgh naar de havenstad Leith. Het veld werd voorzien van een tribune om de groeiende publieke belangstelling aan te kunnen en gedoopt tot Hibernian Park. Met de verhuizing naar ''Easter Road'' trok Hibernian steeds meer publiek uit Leith. De havenstad was een onafhankelijke bestuurlijke eenheid totdat deze in [[1920]] bij Edinburgh werd ingelijfd. Evenals de Schotse hoofdstad kende Leith een Ierse gemeenschap van enig formaat, die vooral werkzaam was in de havenindustrie. De relatie die Hibs in deze jaren met Leith opbouwde zou later van levensbelang blijken voor het voortbestaan van de club.
Hibernian werd inmiddels niet meer enkel omarmd door de Ieren van Edinburgh en Leith, maar kon overal waar zij kwam in het land rekenen op steun van de lokale Ierse bevolking. Vooral bij uitwedstrijden in [[Glasgow]] kreeg de club standaard een warm onthaal van de plaatselijke Ierse gemeenschap. In de ogen van Canon Hannan diende de club zich in eerste plaats te richten op liefdadigheid. Het geld van de toegangskaarten kwam vooral ten goede aan de arme Ierse gemeenschap van Edinburgh, maar de club leende zich ook voor benefietwedstrijden voor andere goede doelen. Hibernian diende als voorbeeld voor een heleboel andere Ierse clubs die overal in Schotland werden opgericht.
