Versie van 8 dec 2014 17:45 bewerken ErikvanB (overleg \| bijdragen) uitgebreid bevestigde gebruikers, Terugdraaiers 548.640 bewerkingen Geen bewerkingssamenvatting ← Oudere bewerking		Versie van 3 mrt 2015 14:25 bewerken ongedaan maken Tpotse (overleg \| bijdragen) 2 bewerkingen kGeen bewerkingssamenvatting Nieuwere bewerking →
Regel 1: '''Agglutinatie''' is een [[morfologie (taalkunde)\|morfologisch]] verschijnsel waarbij [[affix]]en zoals [[suffix\|achtervoegsels]] aan een woord worden toegevoegd teneinde de betekenis ervan verder specificeren. Het begrip ''agglutinatie'' werd door de Duitse taalkundige [[Wilhelm von Humboldt]] geïntroduceerd om talen uit morfologisch oogpunt te classificeren. Het is afgeleid van het [[Latijn]]se werkwoord ''agglutinare'', dat ''samenlijmen'' betekent. Talen waarin gebruik wordt gemaakt van agglutinatie - dat wil zeggen dat woorden in [[morfeem\|morfemen]] met elk een eigen betekenis kunnen worden opgesplitst - heten agglutinerende talen. Ze zijn tevens synthetisch omdat ze ertoe neigen morfemen aan één woordvorm te ~~reigen~~rijgen, in tegenstelling tot [[analytische talen]] als het [[Nederlands]], [[Frans]] en [[Engels]] waar de functie van morfemen grotendeels wordt overgenomen door op zichzelf staande woorden (voorzetsels, bezittelijke voornaamwoorden, enz.). Agglutinerende talen dienen ook onderscheiden te worden van de flecterende synthetische talen (zie verder) - hoewel het verschil hier beduidend kleiner is. Prominente voorbeelden zijn het [[Turks]] en het [[Japans]]. Beide agglutinerende talen behoren vermoedelijk tot de Altaïsche taalfamilie; alleszins vormt agglutinatie een gemeenschappelijk kenmerk van alle talen in deze familie.

Agglutinatie (taalkunde): verschil tussen versies