Ondanks de beroering die de tekst ervan teweegbracht, wordt het lied geprezen vanwege de muzikale bijdrage die het aan het muziekgenre [[thrashmetal]] heeft geleverd.
Het nummer begint met een [[Riff|gitaarriff]], gevolgd door drums en een hoge schreeuw van Tom Araya, die lijkt op een hoge noot van een gitaar. maar herkenbaar wordt als geschreeuw wanneer de stem omlaag gaat. Het is een snel en agressief nummer. Halverwege wordt het tempo trager en volgt één herkenbare gitaarriffs uit de heavy metal. Vervolgens wordt het tempo opgevoerd en zijn vijf [[Solo (muziek)|gitaarsolo's]] te horen, afwisselend gespeeld door [[Jeff Hanneman]] en [[Kerry King]].
De tekst gaat over de Duitse kamparts en 'engel des doods' [[Josef Mengele]] en zijn praktijken in [[Auschwitz (concentratiekamp)|Auschwitz]]. Het lied eiddeleidde tot ophef doordat de daden van Mengele in de tekst te weinig zouden worden veroordeeld. Het liedje werd geschreven door gitarist [[Jeff Hanneman]]. Het feit dat Hanneman [[nazi]]relikwieën spaarde, veroorzaakte nog meer ophef. Uiteindelijk verklaarde Hanneman in een interview dat de werken van [[Ira Levin]] een inspiratiebron voor het liedje waren geweest. Hij zei ook dat hij veel boeken over Mengele las omdat die volgens hem "erg ziek was". Toen hem werd gevraagd waarom het lied nauwelijks kritiek op Mengele bevatte, antwoordde hij: "Ik weet wel waarom mensen het verkeerd uitleggen: omdat ze er een schrikreactie van krijgen. Als ze de tekst lezen, staat er nergens echt in dat ik geschreven heb dat hij een slecht mens was, omdat dat volgens mij – nou, spreekt dat niet voor zich? Dat hoef ik toch niet te vertellen."
Daarbij komt dat de producent van de band, [[Rick Rubin]], van joodse afkomst is, zanger-bassist [[Tom Araya]] een [[Chili|Chileen]] en drummer [[Dave Lombardo]] een [[Cuba (land)|Cuba]]an.
