Repetitive strain injury: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k →Recent onderzoek: 2x bronmelding |
|||
Regel 25:
=== Recent onderzoek ===
De oorzaak van RSI is waarschijnlijk te vinden in het onvermogen om adequaat met lichamelijke signalen om te gaan. Het lichaam heeft een gecombineerde functie van de spiersensoren, peessensoren en gewrichtssensoren. Deze sensoren zijn afferente zenuwvezels en koppelen informatie terug naar het [[centraal zenuwstelsel|centrale zenuwstelsel]]. Zij geven informatie door, over de spanning en standveranderingen van de spieren, pezen en gewrichten. Bij een teveel aan spanning geeft het centrale zenuwstelsel het signaal via de efferente zenuwvezels, dus de vezels die een spier tot werking aanzetten, om de activiteit te verminderen of te stoppen. Worden deze efferente vezels beïnvloed door de wil om door te werken, dan kan de spanning niet worden afgebouwd en blijft zich daarmee steeds meer verhogen in een soort vicieuze cirkel uit onderdrukking van de teruggekoppelde informatie vanuit het lichaam, die om ontspanning vraagt en de druk vanuit de omgeving, meestal de werkstress. Het is aan te nemen dat hierdoor de eerder genoemde sensoren overbelast raken en daardoor vervolgens pijnsignalen aan het centrale zenuwstelsel terugkoppelen. Hiervoor hoeven niet eens de spieren, pezen of gewrichten aangedaan te zijn in vorm van krampen of steriele ontstekingen omdat het mede om een aandoening van het zenuwstelsel op zich gaat.<ref>http://www.rodermans.nl/klachten/rsi/rsi-klachten/</ref><ref> Zie ook de externe link hierboven, het Rapport van de
Een mogelijke oorzaak kan worden gevonden in de langdurige statische belasting, ook al is die van lage intensiteit. In 1991 beschreef Hägg de zogenaamde Cinderella-hypothese (Engels voor "Assepoesterhypothese"), die erop neerkomt dat juist bij lage belastingen van lange duur altijd dezelfde spiervezels het eerst worden gebruikt. De rest van de spiervezels doen niets (zoals de stiefzusjes van Assepoester). Ook ontvangt het lichaam niet de gebruikelijke beschermende signalen dat er overbelasting plaatsvindt. Het gevolg is dat de werkende spiervezels te weinig zuurstof ontvangen en dat afvalstoffen niet worden afgevoerd door de lagere doorbloeding. Na verloop van tijd ontstaat vermoeidheid, stijfheid en pijn. Deze hypothese is tijdens een congres in Stockholm in 2007 door een grote groep wetenschappers verder ondersteund.
| |||