Echo & the Bunnymen: verschil tussen versies

McCulloch verliet de band in [[1988]]. De Freitas kwam een jaar later tragisch om bij een motorongeluk. De overgebleven leden besloten door te gaan met de band, en Noel Burke (voorheen zanger van St. Vitus Dance) werd gevraagd om McCulloch te vervangen. Ze brachten een album uit (''Reverberation'') maar dat werd door de fans met slechts matig enthousiasme ontvangen: ondanks de herkenbare Bunnymen instrumentatie miste men het typerende stemgeluid van McCulloch. Burke, Sergeant en Pattinson besloten een punt te zetten achter hun samenwerking. Ian McCulloch was inmiddels een solocarriere gestart en had twee redelijk succesvolle albums uitgebracht (het zeer persoonlijke Candleland en Mysterio). Sergeant en McCulloch kwamen weer tot elkaar en vormden samen de band Electrafixion. Onder deze naam werd een album uitgebracht (Burned) en ook getourd. Het geluid van Electrafixion week enigszins af van dat van de Bunnymen, vooral het gitaargeluid van Sergeant klonk zwaarder. Het plezier in het spelen kwam weer terug en ook persoonlijk groeiden McCulloch en Sergeant weer naar elkaar toe.

 

Een klein wonder gebeurde toen ook Les Pattinson zijn basgitaar weer oppakte en de drie mannen in 1997 weer bij elkaar kwamen en onder de naam Echo And The Bunnymen een nieuw album uitbrachten:''Evergreen'' (1997). Een zeer geslaagde comeback met een sterk album en de grootste hitsingle van de band in de UK: Nothing Lasts Forever. De groep ging weer touren en was helemaal terug. Pattinson hield het echter weer voor gezien en trok zich terug als botenbouwer. Sergeant en McCulloch gingen door met nieuwe bandleden en maakten ''What Are You Going To Do With Your Life'' ([[1999]]), een album dat als een McCulloch album beschouwd mag worden. Sergeants gitaarpartijen waren ver weg gemixt. Toch is dit een zeer sfeervol album voor de fijnproevers, met als hoogtepunt het fraaie Rust. ''Flowers'' ([[2001]]) was weer meer old school Bunnymen, maar vooral het fantastische ''Siberia'' ([[2005]]) verdient vermelding. Een bijzonder sterke en geinspireerde plaat mede dankzij de herkenbare productie van Hugh Jones (die ook ''Heaven Up Here'' produceerde). McCulloch in topvorm, de gitaar van Sergeant was weer ouderwets aanwezig en last but not least sterk songmateriaal met als hoogtepunten In The Margins en Scissors In The Sand. Elk album werd middels een tournee gepromoot, en de band deed ook Nederland aan en trad diverse keren op in [[Paradiso (Amsterdam)]]. De "oude" fans van de band waardeerden de terugkeer naar het originele geluid, en de band kreeg er een nieuwe generatie luisteraars en fans bij.