Algerijnse Oorlog: verschil tussen versies

Op [[1 november]] [[1954]] begon het Algerijnse bevrijdingsfront [[Front de Libération Nationale]] (FLN) de onafhankelijkheidsoorlog. De Egyptische president Nasser steunde de Algerijnse [[guerrilla]] actief; er werden aanslagen gepleegd op Franse Algerijnen. Toen diezelfde Nasser in [[Suezcrisis|1956 het Suezkanaal bezette]], kwamen Engelse en Franse troepen tussenbeide om het Suezkanaal te heroveren. De Fransen en Engelsen ondervonden weinig militair verzet, maar werden door de [[Verenigde Staten]] en de [[Sovjet-Unie]] teruggefloten. Die konden dat doen vanwege de verarming en verzwakking van beide Europese mogendheden na twee wereldoorlogen. Nasser werd de grote held van het Arabische [[nationalisme]], koren op de molen van de Algerijnse onafhankelijkheidsstrijders.

 

 

De Franse Algerijnen, de zogeheten ''Colons'', hielpen met hun stem generaal [[Charles de Gaulle|De Gaulle]] bij presidentsverkiezingen in 1958 aan de macht komen, het begin van de [[Vijfde Franse Republiek|Vijfde Republiek]]. Ze hadden hun hoop op hem gevestigd, omdat hij als held van de Tweede Wereldoorlog een reputatie van standvastigheid in de verdediging van de eer van Frankrijk had. De Gaulle constateerde na zijn aantreden echter dat de situatie hopeloos was en trok daaruit de conclusie die hij in het landsbelang achtte: hij begon onderhandelingen met de rebellen. Wereldwijd won de dekolonisatiegedachte veld én de Verenigde Staten oefenden zware druk uit op de koloniserende landen om zich terug te trekken.