Aaltje Noordewier-Reddingius: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting |
→Loopbaan: noot |
||
Regel 8:
Reddingius volgde van 1886 tot 1890 een opleiding aan het [[Conservatorium van Amsterdam|Amsterdamsch Conservatorium]], eerst piano bij [[Jean-Baptiste Charles de Pauw]], maar ze stapte al snel over op zang bij [[Johannes Messchaert]]. Reeds in 1888 [[debuut|debuteerde]] zij als [[lied]]zangeres in [[Hoorn (Noord-Holland)|Hoorn]] en kort daarna trad ze in [[Utrecht (stad)|Utrecht]] op als soliste in het [[oratorium]] ''Paulus'' van [[Felix Mendelssohn Bartholdy|Mendelssohn]] onder leiding van [[Richard Hol]]. Zij toerde met een vriendin en trad ook met familieleden op. Ze maakte ook enige tijd deel uit van het Nederlandsch A Capella Koor van [[Daniël de Lange]].
Vanaf 1893 nam haar carrière een grote vlucht in binnen- en buitenland. Vooral in het oratorium-repertoire maakten haar vertolkingen grote indruk.<ref>'Das is nicht eine Sängerin wie andere, das ist ein Phänomen', oordeelde Dr. Leopold Schmidt [http://401dutchdivas.nl/sopranen/210-aaltje-noordewier-reddingius.html].</ref>
Zij zong vaak de ''[[Missa solemnis]]'' en de ''[[Symfonie nr. 9 (Beethoven)|Negende symfonie]]'' van [[Ludwig van Beethoven|Van Beethoven]] en de grote werken van [[Johann Sebastian Bach|Bach]] en [[Georg Friedrich Händel|Händel]]. Zij was een vaste gast tijdens de jaarlijkse uitvoeringen van de ''[[Matthäus-Passion (J.S. Bach)|Matthäus-Passion]]'' in het Amsterdamse [[Concertgebouw (Amsterdam)|Concertgebouw]] onder [[Willem Mengelberg]]. Bij [[recital]]s werd ze begeleid door onder meer [[Julius Röntgen]]. Tot haar kennissenkring behoorden [[Arthur van Schendel (1874-1946)|Arthur van Schendel]], die zij in zijn zomerverblijf in [[Domburg (Nederland)|Domburg]] bezocht, en [[Alphons Diepenbrock]]. In de jaren dertig trok ze zich terug uit het concertleven, maar ze leidde nog vele zangers en zangeressen op. Een van haar laatste leerlingen was [[Aafje Heynis]]. In 1949 overleed ze in haar villa 'Nieuw-Deurne' te Hilversum.<ref>Zie [http://www.tgooi.info/architect/beethovenlaan27.php], en niet 'Klein Deurne', zoals elders vermeld (vgl. W.A.M. van Heugten, ''Deurne en de Peel'', p. 40)</ref>
Het echtpaar Noordewier-Reddingius kreeg twee zonen. De jongste, de jonggestorven Michiel (1903-1930), was [[dwarsfluit|fluitist]] in het [[Koninklijk Concertgebouworkest|Concertgebouworkest]] en trad een enkele keer met zijn moeder op. De oudste zoon, Hendrik Jan (1894-1968), emigreerde naar de [[Verenigde Staten]], waar hij een Amerikaanse tak stichtte van het geslacht Reddingius.
==Onderscheidingen==
| |||