Plan XVII: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Addbot (overleg | bijdragen)
k Robot: Verplaatsing van 16 interwikilinks. Deze staan nu op Wikidata onder d:q899067
Regel 12:
Het uiteindelijke Plan XVII voor de militaire strategie van Frankrijk in het geval van een oorlog met Duitsland was helemaal afkomstig van [[Ferdinand Foch]]. Zijn offensieve plan was gebaseerd op brute kracht en een mythisch geloof in het Franse "élan" oftewel de vechtlust en moed van de Franse troepen. Generaal [[Joseph Joffre]] nam dit plan in 1911, toen hij opperbevelhebber werd, aan.
 
Na de Frans-Duitse oorlog van 1870 waren de provincies [[Elzas-Lotharingen]] voor Frankrijk verloren gegaan en bij Duitsland gevoegd. Hierdoor was in Frankrijk een sterk gevoel van "revanchisme", hetgeen in de plannen terug te vinden was. Eén van de hoofddoelstellingen van het plan was om deze twee gebieden te heroveren. Om dit te realiseren zouden vier Franse legers optrekken aan beide kanten van [[Metz]] en [[Thionville]]. Hierdoor was er nog maar één leger over om heel noord-Frankrijk te verdedigen. De Fransen waren er echter van overtuigd dat Duitsland niet via [[België]] op zou trekken. De onafhankelijkheid van België werd namelijk door [[Groot-Brittannië]] gegarandeerd in het [[Verdrag van Londen (1839)|Verdrag van Londen]]. Dit zou Duitsland dus in oorlog met Groot-Brittannië brengen, en de Fransen waren er van overtuigd dat de Duitsers dit risico nooit zouden durven lopen. Helaas voor de Fransen was het Duitse plan, het [[Schlieffenplan]] er juist op gericht een omtrekkende beweging door [[België]] te maken en zodoende Parijs in te sluiten.
 
Helaas voor de Fransen zagen de Duitsers het [[Verdrag van Londen (1839)|Verdrag van Londen]] slechts als een "vodje papier", en was hun plan, het [[Schlieffenplan]] er juist op gericht een omtrekkende beweging door [[België]] te maken en zodoende Parijs in te sluiten.
 
Toen de oorlog in 1914 uitbrak, was de uitvoer van Plan XVII een totaal fiasco. De Duitse verdediging van Elzas-Lotharingen was vele malen beter dan de Fransen verwacht hadden. Na een paar weken waren de Fransen terug op hun beginposities, terwijl de Duitsers zonder noemenswaardige tegenstand door heel België en noord-Frankrijk hadden kunnen trekken en inmiddels Parijs bedreigden. Alleen het feit dat het Duitse opperbevel troepen uit de aanval terugtrok om ingezet te kunnen worden aan het oostfront, zorgde er voor dat het de Fransen en Engelsen lukte om het Duitse offensief tot staan te brengen. Deze stilstand resulteerde in de eerste [[Slag aan de Marne]].