Beleg van Tripoli (1102-1109): verschil tussen versies

Het [[Beleg van Jeruzalem (1099)|Beleg van Jeruzalem]] was een succes en leidde tot de oprichting van het [[Koninkrijkkoninkrijk Jeruzalem]]. De meeste kruisvaarders keerden terug naar huis. Aangemoedigd door het succes van de eerste kruistocht ontstond echter al snel een nieuwe beweging [[kruisvaart van 1101|in 1101]]. Deze groep werd ruw tegengehouden door de Seljoekse Turken in [[Anatolië]]. Ook Raymond participeerde in deze kruistocht, maar keerde terug naar [[Syrië]] nadat hij moest vluchten na zijn nederlaag met [[Kilij Arslan I]] bij Mersivan, Anatolië, bij terugkeer had hij alleen nog maar drie honderdman bij zich. Fakhr al-Mulk, kalief van Tripoli, was nu niet zo behulpzaam als voorheen en riep de hulp in van [[Dukak van Damascus]] en ook de gouverneur van Homs. Ondertussen kregen de legioenen uit Damascus en Homs problemen onderweg en bleef de hulp lang uit, de kalief werd verslagen in april, en verloor rond de zevenduizend manschappen. Raymond kon uiteindelijk de stad niet innemen, maar had wel de controle over [[Tortosa (Libanon)|Tortosa]] verkregen, van waaruit alle toekomstige operaties tegen Tripoli werd ondernomen.

[[Fakhr al-Mulk]] deed vervolgens een aanval op Mons Peregrinus in september 1104, hij vermoordde daarbij een hoop kruisvaarders en wist een vleugel van het het fort af te branden. Raymond zelf was zwaargewond geraakt, en stierf vijf maanden later, in februari [[1105]], aan zijn verwondingen. Hij werd als leider vervangen door zijn neef [[Willem-Jordan II van Cerdagne|Willem- Jordaan]], graaf van Cerdagne. Op zijn sterfbed had Raymond nog een akkoord geregeld met de kalief. Als die stopte met het onder vuur nemen van het fort, zouden de kruisvaarders de handel in en om Tripoli met rust laten. De kalief accepteerde dit.

Het jaar erop formeerde de kruisvaarders een grote groep buiten Tripoli, geleid door [[Boudewijn I van Jeruzalem]], [[Boudewijn II van Jeruzalem|Boudewijn II van Edessa]], [[Tancred van Galilea|Tancred]], regent van het Vorstendomvorstendom Antiochië, [[Willem-Jordan]] en Raymond IV's zoon [[Bertrand van Toulouse]], die recent was aangekomen met verse troepen uit [[Italië]] en [[Frankrijk]]. In Tripoli waren ze nog tot in den treuren aan het wachten op versterking van moslimkant, vooral uit Egypte.

De stad viel op [[12 juli]] [[1109]], en werd helemaal geplunderd door de kruisvaarders. Honderdduizend documenten, boeken en prenten van de Dar-em-Ilm bibliotheek werden vervloekt en daarna verbrand. De Egyptische vloot arriveerde acht uur te laat. De meeste inwoners werden tot slaaf verheven, anderen werden verdreven of gedood en van hun bezittingen ontdaan. Bertrand, Raymond IV's legitieme zoon, had Willem- Jordaan laten vermoorden in [[1110]] en maakte aanspraak op twee derde van de stad voor zichzelf, waarbij het resterende deel onder Genuees gezag zou komen. Vervolgens werd Tripoli een kruisvaardersstaat. De rest van de Mediterrane kust was al in handen van de kruisvaarders gevallen. Later vielen nog de havensteden [[Sidon]] (1111) en Tyrus (1124).