Christenvervolgingen door Diocletianus, Galerius en Maximinus: verschil tussen versies

Sinds 293 werd het [[Romeinse Rijk]] bestuurd door vier [[keizer]]s ([[tetrarchie]]): twee hoofdkeizers met de titel ''Augustus'', en twee assistent-keizers met titel ''Caesar''. Dit was de verdeling:

*oost: [[Diocletianus]] ''Augustus Senior'', hoofdstad [[Nicomedia]]

**[[Galerius]] ''Caesar Junior'', hoofdstad [[Sirmium]]

 

[[Paus Eusebius|Eusebius]] stelt, dat op 23 februari [[303]] ‘koninklijke edicten’ verordonneerden dat [[christelijk]]e kerken vernietigd, en christelijke heilige boeken verbrand moesten worden<ref>Eusebius, Historia Ecclesiastica 8.2.4; Optatus, ''Contra Parmenianum Donatistam (Tegen de Donatisten)'' Appendix 2 (ca. 370 na Chr.)</ref>, en dat de keizers [[Diocletianus]] en [[Maximianus]], wellicht in hetzelfde edict, samenkomsten van christenen verboden<ref>Eusebius, Historia Ecclesiastica 9.10.8.</ref>.

[[Lactantius]] stelt, dat Diocletianus eigenlijk geen zin had in zo’n fel edict tegen de christenen, zich toch daartoe liet overhalen door Galerius, en er vervolgens naar streefde “deze zaken af te handelen zonder bloedvergieten; terwijl Galerius daarentegen het liefst zag dan allen die weigerden te offeren levend verbrand zouden worden”<ref>Lactantius, De Mortibus Persecutorum 11.8.</ref>.

In 313 verdelen de twee nog levende keizers het rijk opnieuw. Constantijn wordt ''Augustus'' over het hele westen, Licinius wordt ''Augustus'' over het hele oosten.

Constantijn en Licinius komen in februari 313 in Milaan ‘het [[Edict van Milaan]]’ overeen, dat in juni 313 wordt gepubliceerd<ref>Lactantius, De Mortibus Persecutorum 45.1, 48.2.</ref>, inhoudende dat Romeinse burgers vrij zijn zelf hun religie te kiezen.

{{Appendix|Bronnen en voetnoten