De devşirme was in feite niet erg verschillend van vergelijkbare systemen in eerdere [[Arabieren|arabischArabisch]]-[[islam]]itische [[dynastie]]ën, zoals de [[Vroeg-islamitisch Egypte|Egyptische]] [[Abbasiden]] die slaven ronselden in overwonnen gebieden om een leger mee te bouwen. Het voordeel was dat de slaven volledig buiten de politiek stonden en daarom compleet trouw aan de [[kalief]] waren. In de praktijk werkte het anders: de afstammelingen van de slaven, de [[Mamlukken]], stonden in veel gevallen aan de wieg van intrige en [[Staatsgreep|coups]]. Uiteindelijk zou hun macht zo ver groeien, dat de Mamlukken in de [[11e eeuw]] de feitelijke machthebbers waren geworden achter de kalief.
De devşirme was een doelmatigere versie van dit systeem, omdat het niet erfelijk was (kinderen van rekruten mochten zelf niet gerekruteerd worden).
Onder de [[Ottomaanse dynastie]] werd het systeem ingevoerd door [[Murat I]] (1326 - 1389), die meer mankracht nodig had bij het neerslaan van opstanden en in de bijna eindeloze reeks oorlogen waarin het Ottomaanse Rijk verwikkeld was.
De recruteringrekrutering nam af in de 16e en [[17e eeuw]]. Vanaf [[1568]] vond de rekrutering slechts af en toe plaats. In [[1648]] werd devşirme officieel afgeschaft. De teloorgang van devşirme was ten eerste gevolg van de afname van de omvang van het rijk. Ook waren islamitische families erin geslaagd hun kinderen onder de rekruten te plaatsen. De erfelijke elite die op die manier ontstond was tegen herinvoering van het systeem, omdat nieuwe rekruten hun machtspositie zouden kunnen bedreigen. Herinvoering werd in [[1703]] tegengehouden door de Janitsaren.
