Wet van Snellius: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting
k kleinigheden
Regel 1:
De '''Wet van Snellius''' of '''brekingswet''' is een [[wet (wetenschap)|natuurwet]] uit de [[optica]] die aangeeft hoe [[straling|lichtstralen]] gebroken worden op de overgang van het ene [[medium (natuurkunde)|medium]] naar het andere, bijvoorbeeld van [[lucht]] naar [[glas]] waarin het licht zich met verschillende [[voortplantingssnelheid|fasesnelheidfasesnelheden]] voortbeweegt. De wet is genoemd naar de [[Nederland]]se [[wiskundige|wis]]- en [[Astronoom|sterrenkundige]] [[Willebrord Snel van Royen]].
 
De [[brekingsindex]] van een stof in de wet van Snellius is de verhouding tussen de fasesnelheid van het licht in vacuüm en die in dat medium. Deze wet sluit aan bij het [[principe van Fermat]], dat stelt dat het licht de snelste weg tussen twee punten kiest. Het scheidingsoppervlak tussen twee media waarvan de brekingsindex verschillend is, noemt men een ''diopter''. In bijna alle gevallen waarin lichtbreking plaatsvindt<ref>Uitgezonderd volledig transparant materiaal en verticaal gepolariseerd licht invallend bij de [[Brewsterhoek]]. Niet volledig transparante materialen hebben een complexe brekingsindex. Bij deze materialen is er altijd reflectie, maar volledige interne reflectie treedt niet op.</ref> wordt ook een gedeelte van het licht [[Reflectie (straling)|gereflecteerd]].
Regel 108:
Met deze afstand werken de akoestische plaatsbepalingsystemen.
 
Fouten ten gevolge van straalbuiging zijn vaak te verwaarlozen, zoals in dit voorbeeld, maar er zijn wel degelijkedegelijk omstandigheden, waar met dit probleem rekening gehouden moet worden, zoals bij [[padloder]]s (''multibeam echo sounders'') in water van enige diepte met een grote snelheidsgradiënt.
 
Ook landmeters kennen dit probleem. De precieze grootte van de zgn. [[Lichtbreking|refractie]] is moeilijk te bepalen. De precieze grootte van de fout stijgt kwadratisch, net als de fout door de aardkromming.