Wilhelm II van Duitsland: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Hannes Karnoefel (overleg | bijdragen)
→‎Eerste Wereldoorlog: correctie Ebert werd eerst rijkskanselier en vervolgens rijkspresident
Regel 60:
Tijdens de oorlog was hij opperbevelhebber (''Oberster Kriegsherr''), maar was niet in staat om daadwerkelijk controle uit te oefenen. Dit houdt de vraag open of hij mede-verantwoordelijk is voor de oorlogsmisdrijven, die het Duitse leger met name in augustus 1914 in België beging. Al snel werd Wilhelm op een zijspoor gerangeerd door het Pruisische opperbevel en had niets meer in te brengen. Vanaf 1916 waren de legerleiders [[Erich Ludendorff]] en [[Paul von Hindenburg]] de facto dictatoren van Duitsland. Na de [[Februarirevolutie (1917)|Februarirevolutie]] in Rusland 1917 werd in Duitsland een discussie gevoerd over de toestand van de monarchie, en de midden-partijen in de Rijksdag samen met de sociaal-democraten en de rechts-liberalen werkten samen om grondwetswijzigingen voor te bereiden. Wilhelm verzette zich met hand en tand en liet die wijzigingen pas in oktober 1918 toe toen hij niet meer anders kon, nadat Ludendorff en Hindenburg hem hadden laten weten dat de oorlog niet meer te winnen was. Omdat hij bang was voor revolutionaire ontwikkelingen in Berlijn ging Wilhelm naar het Duitse legerhoofdkwartier in [[Spa (stad)|Spa]], België.
 
De [[oktoberhervormingen]] kwamen echter te laat om het vertrouwen van de bevolking en vooral de arbeiders en soldaten te winnen. Eind oktober brak er al in Kiel een matrozenopstand uit die tot de [[Novemberrevolutie]] leidde. Meer en meer politieke partijen gingen het aftreden van de keizer eisen, en op 9 november 1918 verkondigde rijkskanselier [[Max van Baden]] inderdaad de afdanking van de keizer, zonder echter dat deze officieel daarvoor toestemming vanuit Spa had gegeven. Tegen de grondwet in dus benoemde van Baden als nieuwnieuwe staatshoofd van het Duitse Rijkkanselier sociaaldemocraat [[Friedrich Ebert]] die aldusin februarie 1919 tot het nieuwe staatshoofd van Duitsland, de eerste ''Reichspräsident'' ([[rijkspresident]]), benoemd werd.
 
Wilhelm was bang om naar het revolutionaire Duitsland terug te gaan, maar ook om door de Entente-mogendheden aangeklaagd te worden. Die hadden al arrestatiebevelen uitgevaardigd om Wilhelm als oorlogsmisdadiger voor het internationale gerecht te slepen. Hij besloot nog op dezelfde dag om direct van België naar het neutrale Nederland te vluchten.