Afrikakorps: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Opmaak |
div. |
||
Regel 31:
== Steun aan Italianen ==
Op [[12 februari]] [[1941]] vertrok de kort tevoren tot luitenant-generaal gepromoveerde [[Erwin Rommel]] met een expeditieleger, waarvan de Vijfde Lichte Divisie de hoofdmacht vormde, uit [[Berlijn]] naar [[Tripoli (stad in Libië)|Tripoli]] in [[Libië]]. Opdracht was daar de gedemoraliseerde Italiaanse troepen te steunen in hun strijd tegen het Britse leger.
De Italiaanse troepen hadden tot dan toe de ene nederlaag na de andere geleden. Het tij moest met de komst van Rommel keren ten gunste van de [[asmogendheden]]. Rommel had bij de [[Slag om Frankrijk]] al bewezen dat hij moeilijke opdrachten tot een goed einde kon brengen. Aangekomen in Tripoli, merkte Rommel, die tijdens de Eerste Wereldoorlog nog tègen de Italianen gevochten had in de [[Slag bij Caporetto]], dat hij
==
Op [[11 april]] [[1941]] had Rommel de Britten over een aanzienlijke afstand teruggedreven en kwam hij tot aan de stad [[Tobroek]], aan de Egyptisch-Libische grens, maar slaagde er niet in die te veroveren. Deze krachttoer leverde Erwin Rommel desondanks bij vriend en vijand de bijnaam ''Woestijnvos'' op, omdat hij constant improviseerde en trucs gebruikte om zijn vijanden te slim af te zijn.
Het Afrikakorps werd midden augustus [[1941]] gereorganiseerd en kreeg een andere naam: ''Panzergruppe Afrika''. De Vijfde Lichte Divisie werd hernoemd tot 21ste pantserdivisie. Daarnaast behoorden ook de 15e Pantserdivisie en de 90ste Lichte Divisie tot de
In de nacht van [[17 november]] [[1941]] ondernamen Britse commando’s een poging om Rommel te vermoorden, maar Rommel was niet op de veronderstelde plaats.
Regel 44:
Rommel bereikte aan het einde van juni [[1942]] [[El Alamein]], bijna 500 km ten oosten van Tobroek, nog maar ruim 100 km van de Egyptische havenstad [[Alexandrië]] en 230 km van de hoofdprijs van de hele Afrika-campagne: het [[Suezkanaal]], dat als de 'luchtpijp van het Britse Rijk' beschouwd werd.
==
De Duitse troepen waren echter compleet uitgeput en de vitale aanvoerlijnen vanuit Italië waren extreem lang geworden; vooral op de Middellandse Zee waren die kwetsbaar voor aanvallen van de Britse marine en voor luchtaanvallen vanaf [[Malta (eiland)|Malta]]. Bovendien was al in juni 1941 het voor de Duitsers veel belangrijkere [[Oostfront (Tweede Wereldoorlog)|oostfront]] geopend tegen de Sovjet-Unie, waarmee de woestijnoorlog tot een zijtoneel werd gedegradeerd.
Toch lanceerden de Duitsers op 1 juli 1942 de [[eerste slag om El Alamein]], maar die werd afgeslagen; ze werden in het defensief gedrongen door de alsmaar sterker wordende Britten onder leiding van [[Claude Auchinleck|generaal Auchinleck]]. [[Bernard Montgomery]] nam vervolgens het bevel over het Britse Achtste Leger over. Na een mislukt laatste offensief richting Suezkanaal in de eerste week van september in de [[Slag om Alam el Halfa]] ging Rommel op ziekteverlof naar Duitsland. Hij kwam pas in oktober terug terug toen Montgomery een offensief begon, dat de geschiedenis zou ingaan als de [[tweede slag om El Alamein]]. Dit leidde ertoe dat de Duitse linies begin november werden doorbroken. Het Afrikakorps had toen alleen al vanwege ernstig brandstoftekort geen keuze dan zich alsmaar verder terug te trekken en tot overmaat van ramp landden er op [[8 november]] [[1942]] geallieerde troepen in Noordwest-Afrika (‘[[Operatie Toorts]]’). Op 22 november keerden ook de in Noord-Afrika aanwezige troepen van [[Vichy-Frankrijk]] zich, na aanvankelijk verzet tegen de Geallieerde landing op 8 november, formeel tegen de Duitsers en de Italianen
== Amerikanen ==
Op [[19 februari]] [[1943]] lanceerde Rommel zijn laatste offensief in Noord-Afrika. Het was de eerste directe confrontatie in deze oorlog tussen Duitse en Amerikaanse grondtroepen en die liep heel slecht voor de Amerikanen af. Op de tweede dag van de actie wist Rommel de [[Slag om Kasserinepas|Kasserine-pas ten zuiden van Tunis te heroveren]]. De Amerikanen leerden echter van hun fouten en majoor-generaal [[George Patton]], een expert in pantsertactiek, nam het bevel over.
De Duitsers bleven niet lang in het bezit van de pas; daarna werd het Afrikakorps steeds verder teruggedreven, totdat het in Tunis capituleerde op [[13 mei]] [[1943]]. De ongeveer 230.000 resterende Duitse en Italiaanse manschappen gaven zich tijdens de laatste dagen over aan de [[Geallieerden (Tweede Wereldoorlog)|geallieerden]]. [[Veldmaarschalk]] [[Erwin Rommel]] was toen al door Hitler teruggeroepen naar [[Duitsland]] om diens reputatie te sparen. Duitse krijgsgevangenen die naar de VS werden afgevoerd, hebben nog al eens naar Rommel geschreven om hem op de hoogte te houden van hun situatie.
| |||