Reimond Tollenaere: verschil tussen versies

== Levensloop ==

Tollenaere was de zoon van een [[aannemer]] en wilde aanvankelijk na zijn [[secundair onderwijs|middelbare studies]] aan het [[Klein Seminarie Roeselare|Klein Seminarie]] te [[Roeselare]] [[priester]] worden. In het academiejaar 1927 - '28 studeerde hij [[wijsbegeerte]] te Roeselare maar hij werd er weggezonden wegens zijn [[Vlaams-nationalisme|Vlaams-Nationale]] overtuiging. Vervolgens trok hij naar de faculteit [[Rechten]] te [[Gent]] (1928 - '33) waar hij actief was in de [[Vlaamse Beweging]]. Tollenaere was aanwezig op de [[Gouw (Germaans)|gouw-]] en [[landdag]]en van het [[Algemeen Katholiek Vlaamsch Studentenverbond]] (AKVS) en op de verbondsvergaderingen van het [[Katholiek Vlaams Hoogstudentenverbond]] (KVHV). Hij was [[praeses]] van het [[KVHV Gent]] in het academiejaar 1932 - '33, daarnaast was hij bestuurslid van de [[Dietsche Bond]] en hoofdbestuurslid van het [[Dietsch studentenverbond]].

In 1933 werd Tollenaere algemeen [[propagandaleider]] van het pas opgerichte [[Vlaams Nationaal Verbond]] (VNV). Hij werd in 1936 verkozen tot kamerlid voor het [[Vlaams Nationaal Verbond]] in het [[Kiesarrondissement Roeselare-Tielt|arrondissement Roeselare-Tielt]] ([[West-Vlaanderen]]). Kort na de [[België in de Tweede Wereldoorlog|Duitse inval]] in België op [[Fall Gelb|10 mei 1940]] werd Tollenaere samen met andere Vlaams-Nationalisten gearresteerd en naar [[Frankrijk]] [[deportatie|gedeporteerd]] waar hij enkele weken gevangen werd gehouden. Op 21 juni werd hij bevrijd en keerde hij naar België terug waar hij zich al spoedig ontpopte als een van de drijvende krachten achter de [[collaboratie]]politiek van het VNV. Als overtuigd [[Grootneerlandisme|Groot-Nederlander]] was Tollenaere tegen de [[Belgische staat]]. Hij sprak zich uit voor het [[Nationaalsocialisme]] maar was - in tegenstelling tot de concurrerende collaboratiebeweging [[Deutsch-Vlämische Arbeitsgemeinschaft|DeVlag]] van [[Jef van de Wiele]] - geen voorstander van de aansluiting van [[Vlaanderen]] bij [[Nazi-Duitsland|Duitsland]].

Hij werd de eerste [[commandant-generaal]] van de [[Dietse Militie]]/[[Zwarte Brigade]], de militie van het VNV. Na de Duitse inval in de [[Sovjet-Unie]] in juni 1941 zette Tollenaere zich actief in bij de werving van Vlaamse vrijwilligers voor het [[Oostfront (Tweede Wereldoorlog)|oostfront]]. Zelf vertrok hij op 6 augustus 1941 als ''[[Untersturmführer]]'' (onderluitenant) bij het [[Vlaams Legioen]] ([[Waffen-SS]]) met een groep vrijwilligers naar het oostfront, waar hij op 22 januari 1942 te [[Koptsy]], 24 km ten noorden van [[Veliki Novgorod]], nabij de weg naar [[Tsjoedovo]], dodelijk werd getroffen door bevriend [[artillerie]]vuur van de [[Spaanse Staat|Spaanse]] [[Blauwe Divisie|Division Azul]]. Hij ligt thans begraven op het Duitse soldatenkerkhof in [[Pankovka]], 7 km van Novgorod. De dood van Tollenaere was voor VNV-leider [[Staf de Clercq]] - die Tollenaere als zijn opvolger zag - een zware slag. De Clercq zou eveneens in 1942 overlijden.

Ook nu nog beschouwen een aantal [[rechts (politiek)|rechtse]] Vlaams-nationalisten Tollenaere als een held, terwijl hij voor anderen een nazicollaborateur was. Hoe dan ook had Tollenaere - in tegenstelling tot de meeste andere leidinggevende collaborateurs - de moed om zijn leven te offeren voor zijn ideaal. Alhoewel Tollenaere een overtuigd nationaal-socialist was, valt te betwijfelen of het [[antisemitisme]] bij hem een grote rol speelde. Gezien het tijdstip van zijn overlijden kon Tollenaere niet op de hoogte zijn van de [[Holocaust|deportaties van de joden]] en dus ook niet van de [[Concentratiekamp|vernietigingskampen]].