|
[[Bestand:HopeDiamond1.JPG|thumb|Hopediamant zoals deze in het museum is tentoongesteld]]
De '''Hopediamant''' is een diep blauwe diamant die wordt tentoongesteld in het [[National Museum of Natural History]] van het [[Smithsonian Institute]] te Washington. De diamant zou zijn bezitter ongeluk bezorgen. De "Hope Diamant"Hopediamant heeft een briljant blauwe kleur die wordt veroorzaakt door sporen van het element [[Boor (element)|boor]] in de diamant. Wanneer de diamant met [[ultraviolet]] licht wordt beschenen treedt er rode [[fluorescentie]] op waardoor de diamant is geclassificeerd als een diamant van het type IIb.
==Frans Blauw==
[[Bestand:Gulden Vlies van Lodewijk XV door Lucien Hirtz.jpg|right|200px|thumb|Versiersel van het Gulden Vlies met de "[[Grote Blauwe Diamant]]" van de Franse kroonjuwelen, de latere [[Hope diamant]].]]
[[Bestand:Grote blauwe diamant in drie fases.jpg|thumb|right|150px|De loden replica van vóór 1792, de huidige Hope binnen de replica en de Hopediamant]]
De oorspronkelijke diamant werd gevonden in de [[Kollur mijnKollurmijn]] in de plaats [[Golkonda|Golconda]] in [[India]] als een ruw gesneden driehoek van 112 3/16 [[karaat]] (22,44 gram). De [[Frankrijk|Franse]] koopvaarder [[Jean-Baptiste Tavernier]] kocht de diamant in [[1660]] of [[1661]]. De Tavernier blauwe diamant van Tavernier is legendarisch omdat erbeweerd wordt verondersteld dat de diamant is gestolen uit het oog van een beeld van de Hindoestaanse godin [[Sita (godin)|Sita]]. In [[1668]] heeftverkocht Tavernier de diamant verkocht aan koning [[Lodewijk XIV]] van Frankrijk. De hofjuwelier,Hofjuwelier Sieur Pitau, heeftsleep de ruwe diamant versneden tot een 67 1/8 karaat (13,4 gram) steen. De steen werd bekend als ''De [[Blauwe Diamant van de Kroon]]'' of als ''Frans blauw''. De diamant werd gezet in goud gezet en aan een ketting bevestigd, zodat de koning de diamant tijdens plechtigheden kon dragen. In 1749 werd de diamant geplaatst op een versiersel van de [[Orde van het Gulden Vlies]] geplaatst. Na de dood van [[Lodewijk XV van Frankrijk|Lodewijk XV]] raakte de diamant in onbruik.
DeIn Franse1792 kroonjuwelen, waarondertijdens de Blauwe[[Franse Diamant,Revolutie]] werden inDe 1792Franse kroonjuwelen, tijdenswaaronder de [[FranseBlauwe Revolutie]]Diamant, gestolen en hoewel veel andere juwelen weer terecht kwamenterechtkwamen, werd er van de Blauwe Diamant niets meer vernomen tot er in [[1812]] in [[Londen]] een wonderbaarlijkebijzondere blauwe diamant opdook bij de diamanthandelaar Daniel Eliason.
De beheerders van de Franse kroonjuwelen hebben van alle belangrijke diamanten in de collectie loden afgietsels laten maken. DezeDaarmee werden gebruikt omkonden juweliers in staat te stellen om nieuwe zetsels te vervaardigen zonder dat de kostbare stenen zelf de kroonschat verlieten. De huidige Hopediamant past precies in het nog steeds in Parijs bewaarde loden model van de toenmalige Blauwe Diamant van de Kroon.
De gestolen steen moet tussen 1792 en 1812 opnieuw zijn geslepen, waardoor het driehoekige karakter verloren ging en een ovale steen ontstond<ref>{{en}}academic, Tekening op [http://fr.academic.ru/dic.nsf/frwiki/510599]. Gezien op 28 oktober 2013.</ref>.
==De Hopefamilie==
In [[1824]] kocht [[Henry Philip Hope]] de Blauwe Diamant en vanaf toen stond hij bekend als de Hopediamant. Hope liet de diamant op een broche bevestigen en leende de diamant soms uit aan [[Louisa Beresford]], de vrouw van zijn broer [[Henry Thomas Hope]], om te tonen op societyfeesten. Henry Philip Hope overleed in 1839 en zijn drie neven hebben daarna een jarenlange strijd gevochtenjarenlang in de rechtszaal getreden over de erfenis van Hope, met inbegrip van de Hope Diamant.
De Hope DiamantHopediamant werd tentoongesteld op de [[wereldtentoonstelling van 1851]] in Londen tentoongesteld en op de een tentoonstelling in [[Parijs]] in [[1855]], maar lag gewoonlijk werd de diamant bewaard in de kluis. Henry Hope overleed op 4 december 1862 en zijn vrouw Adèle erfde alles, bij haar overlijden ging de gehele erfenis naar haar kleinzoon Henry Francis Hope Pelham-Clinton -Hope. DeHij dochter van Francis, Henrietta, en de zesde Hertog van Newcastle, die een extra 'Hope' aan de naam toevoegde, erfdenerfde de Hope erfboedel in 1887. ZeHij kondenkon echter niets met de erfenis doen zonder toestemming van de rechter.
Op 27 november 1894 trouwde Francis met zijn maîtresse, de Amerikaanse actrice Mei Yohe. Zij beweerde dat zij de Hope DiamantHopediamant had gedragen op sociale evenementen (en dat ze zelfs een replica had laten maken voor haar optredenoptredens), maar Francis deed een afwijkende bewering. In 1896 werd het faillissement van Lord Francis uitgesproken waarna ze de Hope DiamantHopediamant moesten verkopen.
==Reis naar Amerika==
Vervolgens werd de diamant verkocht aan Salomon Habib in Parijs voor $400.000. Op 24 juni 1909 werd de diamant geveild tijdens een faillissementsveiling. De diamant werd gekocht door Rosenau voor het bedrag van $80.000. Rosenau verkocht de diamant voor 550.000 Franse Francs aan [[Pierre Cartier]].
Cartier herstelde de steen en bracht hem terug naar Amerika in 1911 door hem te verkopen aan de societydame [[Evalyn Walsh McLean]]. Zij heeft de Hope Diamant gedragen tijdens diverse sociale evenementen die zij zelf heeft georganiseerdorganiseerde. Bij haar overlijden, in 1947, liet zij de diamant na aan haar kleinkinderen. Hoewel de diamant in hun bezit was, konden ze er pas over beschikken als ze 25 jaar oud waren, aangezien de erfenis in een trustfonds was geplaatst, wat zou betekenen dat ze minimaal 20 jaar moesten wachten. De beheerders van het trustfonds hadden echter een overeenkomst bereikt dat ze de diamant mochten verkopen om schulden te vereffenen. In 1949 verkochten zij de diamant aan [[Harry Winston]] uit New York.
Harry Winston stelde de Hope Diamant tentoon in zijn "Hof van Juwelen", een rondreizende tentoonstelling door heel Amerika. In augustus 1958, werd de diamant tentoongesteld in de Canadese Nationale Tentoonstelling. Hij had ook het [[facet]] laten versnijden om de schittering van de diamant te vergroten. Op 7 november [[1958]] schonk hij de diamant aan het Smithsonian InstituutInstitution door het te versturen via de post. Winston geloofde nooit in de verhalen betreffende de [[vloek (onheilsbezwering)|vloek]]. Hij stierf in 1978 aan een hartaanval op de leeftijd van 82.
==Smithsonian jarenInstitution==
[[Bestand:Hope Diamond.jpg|thumb|De Hopediamant zoals deze wordt tentoongesteld in het Nationaal natuurhistorisch museum]]
De Hopediamant maakt deel uit van de nationale collectie van het Smithsonian instituutInstitution. In het begin werd de diamant tentoongesteld in een glazen kluis in het museum. De diamant werd in 1962 uitgeleend om getoond te worden op een Franse juwelententoonstelling en in 1965 zelfs aan [[Zuid-Afrika]] voor een tentoonstelling. Nadat de verbouwingen in 1997 waren afgerond, werd de diamant tentoongesteld in zijn eigen zaal op een roterend voetstuk in een glazen cilinder van kogelvrij glas.
Het meest recente onderzoek, in december 1988, heeft aangetoond dat de diamant 45,52 karaat is en (9,104 gram) weegt. Het wordt omschreven als een buitengewoon donkere blauwe diamant. De diamant heeft een uniek vertragend fluorescerend effect, net zoals diverse andere diamanten. Wanneer de lichtbron wordt verwijderd vertoont de diamant rode fluorescentie. De afmetingen van de diamant zijn 25,60mm x 21,78mm x 12,00mm.
Op 9 februari 2005, heeft het Smithsonian instituutInstitution de resultaten vrijgegeven van een jarenlang meetkundig onderzoek van de Hope Diamant en officieel verklaard dat de diamant deel heeft uitgemaakt van de gestolen Franse kroonjuwelen.
==De vloek van de diamant==
De eerste verhalen van de vloek over de Hope Diamant doken op in [[1909]]. Op 25 juni van dat jaar verscheen er een artikel in [[The Times]] met een lijst met voormalige eigenaren van de diamant en hoe deze onder vreemde omstandigheden waren overleden.
Volgens de legendes werd de diamant door Tavernier gestolen uit het standbeeld van een Hindoestaanse god. De diamant was één van de twee ogen van de god. Toen de priesters erachter kwamen dat de diamant verdwenen was hebben ze een vloek uitgesproken op eenieder de diamant in bezit had. Eén van de redenen dat er wordt getwijfeld aan dit verhaal is omdatdat de tweelingzustweeling van de diamant nooit is gevonden. Tavernier zou overleden zijn aan koorts vlak na het vinden van de diamant, maar in werkelijkheid werd hij 84 jaar oud.
De diamant kreeg de schuld van de beëindiging van de relatie met [[Madame de Montespan]], het onthoofden van Koning [[Lodewijk XVI van Frankrijk|Lodewijk XVI]] en [[Marie-Antoinette van Oostenrijk|Marie-Antoinette]] en de verkrachting en onthoofding van [[Maria Louise van Savoye-Carignano|Marie-Louise de Savoie-Carignan]]. Om de legende meer bijval te geven werden er fictieve namen toegevoegd aan de lijst, zoals diamantsnijder Wilhelm Fals, die geruïneerd zou zijn door zijn zoon Hendrik waardoor hij vervolgens zelfmoord pleegde, en François Beaulieu die zou zijn verhongerd nadat hij de diamant aan Daniel Eliason had verkocht.
Simon Frankel, waarvan wordt beweerd dat hij in financiële moeilijkheden verkeerde, had de diamant verkocht aan Jacques Colet die zelfmoord zou hebben gepleegd. De daarop volgende eigenaar, de [[Rusland|Russische]] prins [[Kanitowski]] zou de diamant hebben uitgeleend aan de Franse actrice [[Lorens Ladue]], die hij later zou hebben doodgeschoten. Zelf werd de prins gedood tijdens de Russische Revolutie. De juwelier Simon Mothearides zou zijn gedood door zijn eigen familie en de Turkse Sultan [[Abdülhamit II]], waarvan zijn gedwongen aftreden aan de diamant werd verweten, had diverse leden van zijn parlement laten vermoorden door toedoen van de diamant.
De actrice Mei Yohe gaf de Hope Diamant de schuld van haar ongeluk. In juli 1902, een paar maanden naar haar scheiding van Lord Francis, vertelde zij de politie van [[Australië (land)|Australië]] dat haar minnaar Sterke Putman haar had verlaten en alle sieraden had meegenomen. Hoe onwaarschijnlijk ook, het paar verzoende zich een jaar later, maar scheidde uiteindelijk in [[1910]]. Gedurende haar derde huwelijk, met filmproducent [[George Kleine]], overtuigde ze hem om een 15-delige serie te maken over de Hope DiamantHopediamant, genaamd: ''The Hope Diamond mystery''. Deze onsuccesvollesuccesloze film voegde nog meer speculaties en fictieve personen toe om de vloekreputatie van de diamant meer kracht bij te zetten. In 1921 huurde zij Henry Leyford Gates in de film ''The mistery of the Hope Diamond'' te schrijven waarin zijzelf de rol van Francis Hope op zich nam. Ook deze film voegde meer fictieve personen en speculaties toe aan de vloek van de Hope DiamantHopediamant. [[Jean-Paul Marat]] werd onder andere ook toegevoegd als slachtoffer van de diamant. Mey Yohe droeg ook haar namaak exemplaarnamaakexemplaar van de diamant om zo meer publiciteit te krijgen en haar carrière nieuw leven in te blazen.
De plotselinge dood van Olive Muriel Thompson, de vrouw van Lord Francis Hope, in 1912 wordt ook toegeschreven aan de vloek van de diamant.
Evalyn Walsh McLean heeft ook zo haar eigen verhalen toegevoegd aan de legendes over de vloek van de diamant, zo ook dat [[Catharina II van Rusland|Catharina de Grote]] eigenaar geweest zou zijn van de diamant. McLean leende de diamant wel uit aan vrienden, zoals [[Warren G. Harding]] en Florence Harding, zodat ze deze konden uitproberen. Ook zou McLean de diamant regelmatig om de hals van haar hond hebben gehangen.
==Trivia==
De Hope DiamantHopediamant speelt een grote rol als ''de Grote Blauwe Diamant/de Blue Hope'' in het [[Suske en Wiske]]-verhaal ''[[Het grote gat]]''.
{{Appendix|2=Voor het schrijven van deze pagina is gebruikgemaakt van de volgende bronnen:
| 