West-Europese Unie: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
red. |
k →Ontstaansgeschiedenis: anglicisme |
||
Regel 31:
De basis voor de WEU werd gelegd in het [[Verdrag van Brussel]] van 17 maart 1948 tussen [[België]], [[Frankrijk]], [[Luxemburg (land)|Luxemburg]], [[Nederland]] en het [[Verenigd Koninkrijk]], een echt militair bondgendootschap. Nadat in 1949 de [[Noord-Atlantische Verdragsorganisatie]] (NAVO) was gevormd, besloten de vijf landen van het Verdrag van Brussel hun militaire organisatie in de NAVO te doen opgaan.
De behoefte om [[Bondsrepubliek Duitsland (1949-1990)|West-Duitsland]] in de westerse veiligheidsstructuur op te nemen leidde enkele jaren later tot het plan de [[Europese Defensiegemeenschap]] (EDG) op te richten, die de zes landen van de al eerder opgerichte [[Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal]] zou omvatten. Dit "
OP 23 september 1954 stelde de Britse minister van Buitenlandse Zaken [[Anthony Eden]] voor dat de Bondsrepubliek en Italië zouden troetreden tot het Verdrag van Brussel, om een gemeenschappelijke Europese defensie mogelijk te maken. In die constructie zou West-Dutisland over een eigen leger kunnen beschikken, zij het met beperkingen en onder controle van een gemeenschappelijk Europees organisme. Dit "
De "Londense regeling" kreeg defintieve vorm op 23 oktober 1954 met de [[Verdragen van Parijs (1954)|Verdragen van Parijs]], die de West-Europese Unie in het leven riepen. Zij had aanvankelijk zeven lidstaten: de drie Benelux-landen, het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, de Bondsrepubliek Duitsland en Italië.
| |||