Emile de T'Serclaes doorliep een gevarieerde carrière.
Hij was student rechten inaan de [[Rijksuniversiteit Leuven]] toen hij zich in 1830 aansloot bij de [[Belgische Revolutie]], waarvoor hij later het [[IJzeren Kruis (België)|IJzeren Kruis]] kreeg. Hij nam de leiding van een kleine groep vrijwilligers en werd op 25 september 1830 zwaargewond. Hij werd ook luitenant-kolonel van de Burgerwacht en nam in die hoedanigheid deel aan de [[Tiendaagse Veldtocht]] van 1831.
Nadat hij districtscommissaris voor Leuven geworden was, voltooide hij zijn studies rechten aan de universiteit[[Universiteit van Gent]] en werd arrondissementscommissaris achtereenvolgens in Verviers, Brussel en Leuven. Hij werd provincieraadslid voor Brabant (1836) en Oost-Vlaanderen (1847). Pas 28 jaar oud, werd hij secretaris-generaal van het Ministerie van Buitenlandse Zaken (1837-1847). Hij vervulde zendingen als buitengewoon gezant en gevolmachtigd minister in [[Oostenrijk]] (1835-1839) en [[Duitsland]] (1839-1857).
Vanaf 1847 zetelde hij in de [[Kamer van Volksvertegenwoordigers]] voor Oost-Vlaanderen. Hij ontpopte er zich als een verdediger van de [[Vlaams|Vlaamse taal]]. Hij kwam op tegen de verdrukking van het [[Nederlands]], de taal van de meerderheid van de Belgen.
