Cees Fasseur: verschil tussen versies

Tussen 1963 en 1965 was hij doctoraalassistent [[strafrecht]] aan diezelfde universiteit. Vervolgens was hij tot 1986 raadadviseur voor de wetgeving aan het [[Ministerie van Justitie (Nederland)|ministerie van Justitie]]. Gedurende en ook na die periode hield hij zich bezig met [[abortus]]wetgeving, [[euthanasie]]wetgeving en de nieuwe [[politie in Nederland|politie]]wet. Na zijn [[wetenschappelijke promotie]] op een [[Nederlands-Indië|Nederlands-Indisch]] onderwerp (het [[cultuurstelsel]]) in 1975 was hij daarnaast van 1977 tot 1986 [[bijzonder hoogleraar]] vanwege het [[Leids Universiteits Fonds]] (LUF) in de Geschiedenis van de Europese Expansie.

 

 

Hij was een van de leden van de onderzoekscommissie verantwoordelijk gesteld voor het veertiende en laatste deel van [[Loe de Jong]]s ''[[Het Koninkrijk der Nederlanden in de Tweede Wereldoorlog]]''.<ref>{{cite news|url=http://nrcboeken.vorige.nrc.nl/recensie/over-het-nut-en-nadeel-van-geschiedschrijving-voor-het-rijk|title=Over het Nut en Nadeel van Geschiedsschrijving voor het Rijk|last=Kristel|first=Connie|date=6 July 1991|work=[[NRC Handelsblad]]|accessdate=12 December 2011}}</ref> Tussen 1986 en 2001 was Fasseur gewoon [[hoogleraar]] aan de [[Universiteit Leiden]] in de [[geschiedenis van Zuidoost-Azië]], in het bijzonder van [[Indonesië]] en zijn betrekkingen tot Nederland. Tot zijn promovendi behoren [[Vincent Houben]] en [[Wim van den Doel]]. In ''De Indologen. Ambtenaren voor de Oost 1825-1950'' gaf hij een schets van honderd jaar Indisch ambtenarenonderwijs die toont hoe de telkens veranderende opleiding de koloniale mentaliteit weerspiegelde. In 2002 werd hij [[rechter|raadsheer]] bij het [[gerechtshof (Nederland)|gerechtshof]] te [[Amsterdam]], welke functie hij tot medio 2006 bekleedde. Van 2003 tot 2008 was hij ook lid van de Commissie van Toezicht op de Nederlandse Inlichtingendiensten.<ref>[http://www.ctivd.nl ctivd.nl]</ref> In 2009 maakte hij deel uit van de ''Commissie van Onderzoek Besluitvorming Irak'', beter bekend als de [[Commissie-Davids|Commissie Davids]], die begin 2010 aan de regering rapporteerde.