Lodewijk Thomson: verschil tussen versies

 

 

 

Naar aanleiding van de verkiezingen van [[1912]] in het [[Ottomaanse Rijk]], die door de [[Jonge Turken]] op frauduleuze wijze gewonnen werden met 215 van de 222 zetels in het parlement, brak in [[Albanië]] een revolutie uit. Dit leidde tot de roep om meer autonomie. Doordat in 1912 de [[Eerste Balkanoorlog]] uitbrak, als gevolg waarvan de Ottomaanse bezittingen in [[Europa (werelddeel)|Europa]] (met uitzondering van [[Thracië]]) verloren gingen, konden de Albanezen niets anders doen dan de onafhankelijkheid uitroepen. De Europese grote mogendheden wezen vervolgens [[Wilhelm zu Wied]], een achterneef van koningin [[Wilhelmina der Nederlanden|Wilhelmina]], aan als vorst van Albanië.

 

Op 1 augustus vroeg de door de mogendheden ingestelde Internationale Controle Commissie aan [[Nederland]] om een gendarmeriekorps op te zetten en daar officieren voor te leveren, om zo de orde in Albanië te herstellen. Albanië was een regelrecht kruitvat waar binnenlandse groeperingen elkaar naar het leven stonden en buitenlandse mogendheden, zoals Italië en Turkije, klaar stonden om het land in te pikken. Op verzoek van minister van Oorlog [[Hendrikus Colijn|Colijn]] ging Thomson, inmiddels bevorderd tot majoor, samen met kolonel [[Willem de Veer]], naar Albanië.

 

Thomson en zijn meerdere De Veer waren botsende persoonlijkheden. Toch bleven ze samenwerken, totdat er op 21 mei 1914 een stuk verscheen in ''De Nieuwe Courant'', waarin De Veer ervan werd beschuldigd een bevel van een hoge gezantenconferentie te hebben genegeerd door, buiten medeweten van Thomson, de minister van Binnenlandse Zaken Essad Pasha te hebben toegestaan een eigen politiemacht op te richten. De Veer had dit nu juist niet gewild, maar niet veel later werd Thomson ''Directeur de la force armée'', waarmee hij De Veer was voorbijgestreefd. Deze eiste dat Thomson op erewoord zou verklaren dat hij niet het brein achter de beschuldigingen in ''De Nieuwe Courant'' was. Thomson gaf dat erewoord niet. De Veer was zo ontdaan dat hij zelfs het ontslag eiste van bevelvoerder Thomson, in een brandbrief op 6 juni aan de minister van Oorlog. Daar kwam het echter niet van. De Veer ging op verlof.<ref>[http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2844/Archief/archief/article/detail/501076/1997/04/21/Een-Nederlandse-held-in-Albanie.dhtml Een Nederlandse held in Albanië]. [[De Volkskrant]], 21 april 1997</ref>

 

 

 

Omdat de buitenlandse mogendheden geen garanties konden bieden voor de veiligheid van de Nederlandse officieren, besloot minister van Buitenlandse Zaken [[John Loudon]] om alle officieren uit Albanië terug te halen. In september 1914 verliet ook Wilhelm zu Wied de Balkanstaat. Door alle woelingen was het gebied waarover hij de facto heerste, beperkt tot de steden [[Vlorë (stad)|Vlora]] en Durrës.

 

Thomson was [[ridder in de Militaire Willems-Orde]] (1887), ridder in de [[Orde van de Nederlandse Leeuw]] (1913), ridder in de [[Orde van Oranje-Nassau]] met de Zwaarden (1903), bezat de Zilveren Erepenning voor Verdienste jegens Openbare Verzamelingen (1912), het [[Ereteken voor Belangrijke Krijgsbedrijven]], het [[Onderscheidingsteken voor Langdurige Dienst als officier]], was officier in het [[Légion d'honneur|Legioen van Eer]] (1911), was officier in de [[Orde van de Verlosser]] (Balkanoorlog), bezat de Medaille voor de Grieks-Turkse oorlog 1912-1913, was Ridder in de [[Orde van het Zwaard]] (1913), ridder in de [[Orde van Danilo]] (Balkanoorlog), ridder in de [[Orde van de Zwarte Adelaar (Albanië)|Orde van de Zwarte Adelaar]] (1914), was ereburger van [[Durrës (stad)|Durres]] en bezat de [[Orde van de Gouden Adelaar (Kazachstan)|Gouden Adelaar Orde]] (postuum 28-3-2004).

 

 

== Zie ook ==

 

{{Appendix|2=

{{References}}