Paus Pius XI: verschil tussen versies

Het werd het langstdurende conclaaf van de [[20e eeuw]]: verspreid over vijf dagen werd uiteindelijk Achille Ratti in de 14e stemronde gekozen. De ''[[The New York Times|New York Times]]'' van 7 februari 1922 meldde dat Ratti 38 van de 53 stemmen behaald zou hebben.<ref>''The Papacy, an Encyclopedia'' (p. 1201): hier wordt gesproken over een stemmenaantal van 42</ref> Na de laatste stemronde stelde de deken van het [[College van kardinalen|College van Kardinalen]], [[Vincenzo Vannutelli]], hem de traditionele vraag of hij de benoeming aanvaardde. Hierop antwoordde PiusAchile : ''Nooit zal gezegd mogen worden dat ik geweigerd zou hebben me zonder reserves te onderwerpen aan de wil van God. Niemand zal ooit kunnen zeggen dat ik bezweek onder de last die op mijn schouders werd gelegd. Noch dat ik tekortschoot in mijn waardering voor het vertrouwen van mijn collegae. Daarom en ondanks mijn onwaardigheid, waarvan ik me al te bewust ben, aanvaard ik de verkiezing''.<ref>[[Francis A. Burkle-Young]], ''Passing the keys: Modern cardinals, conclaves and the election of the next pope'' New York, Oxford, 1999 ISBN 1-56833-130-4, 25</ref> Bij zijn benoeming nam hij de naam Pius XI aan. Volgens overlevering van de Belgische kardinaal Mercier koos Achille voor de naam Pius omdat naar zijn zeggen hij zijn kerkelijke carrière begon onder Pius IX, naar Rome was geroepen door Pius X en de naam Pius symbool stond voor ''vrede''. Met dat laatste wilde hij ook de ''vredespaus'' Benedictus XV herdenken.<ref>''Pius XI: Apostle of Peace'' (p. 118)</ref> De ''New York Times'' meldde echter dat Ratti voor Pius had gekozen, omdat de Romeinse kwestie ''begonnen was onder een Pius en ook tot een einde gebracht zou worden door een Piuspaus met dezelfde naam''.<ref>''New York Times'', 7 februari 1922</ref>