Offshore: verschil tussen versies

Exploratie bestaat uit meerdere fases. Aanvankelijk begon dit met [[geologische opsporing]], waarbij vooral oppervlaktegegevens worden geïnterpreteerd. In het midden van de jaren twintig van de twintigste eeuw waren alle aan de oppervlakte liggende velden in de Verenigde Staten in kaart gebracht en had men andere methoden nodig om dieper gelegen velden te vinden. De methodes van deze [[Exploratiegeofysica|geofysische opsporing]] die op zee bruikbaar zijn, zijn [[seismiek]], [[Gravimetrie (geofysica)|gravimetrie]] en magnetisch onderzoek, dat wordt uitgevoerd met [[onderzoeksvaartuig]]en. Bij veelbelovende aanwijzingen wordt een exploratieconcessie aangevraagd om daarna proefboringen te doen. Deze [[exploratieboring]] moet uitsluitsel geven of een [[Formatie (stratigrafie)|formatie]] werkelijk olie of gas bevat. Dit vakgebied is de [[petrofysica]]. Deze proefboringen worden in ondiep water uitgevoerd door [[hefeiland]]en en in diep water door [[Boorschip|boorschepen]] en ''[[half-afzinkbare platform]]s''. Met behulp van [[structurele geologie]] wordt daarna de omvang van een olie- of gasvoorkomen vastgesteld. Als die voldoende is, kan een oliemaatschappij besluiten tot winning over te gaan. Hiervoor worden productieputten geboord.

 

Al aan het einde van de negentiende eeuw werd in Californië, waar veel olie op natuurlijke wijze naar de oppervlakte lekt (''seeps''), net uit de kust gebouwd vanaf pieren in olievelden aan de wal die zich voortzetten in zee. Begin twintigste eeuw werd ook begonnen met boren naar vooral gas in het [[Eriemeer]], voornamelijk aan de Canadese kant. Enkele jaren later werd ook in het [[Caddomeer]] op de grens van Louisiana en Texas geboord vanaf houten platforms. In Venezuela werd vanaf de jaren twintig in het [[Meer van homowout

]] naar olie geboord, terwijl in de jaren dertig werd begonnen in de [[Kaspische Zee]].