Alexios I Komnenos: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting |
Geen bewerkingssamenvatting |
||
Regel 13:
}}
'''Alexios I Komnenos''' ([[Grieks]]: Αλέξιος Κομνηνός; [[Latijn]]: Alexius Comnenus; Nederlands, verouderd: Alexis Comneen) ([[Constantinopel]], [[1056]] — [[15 augustus]] [[1118]]) was Byzantijns keizer van 1081 tot aan zijn dood in 1118.
Alexios, een uitstekend politicus en diplomaat, werd keizer van een bankroet en wanhopig land.
== Aanloop ==
Na de catastrofe van [[Slag bij Manzikert|Manzikert]] (1071) en het verlies van [[Nicea]] in 1077-78 gingen de families Doukas en [[Komnenen]] ruziën over de macht, in plaats van zich te bekommeren over de situatie van het Byzantijnse Rijk. Het compromis was het huwelijk tussen Alexios I en [[Irene Doukas]] in 1081.
== Balkan ==
Nauwelijks was het Noormannenprobleem bezworen of de [[Petsjenegen
== Anatolië ==
In Anatolië ontstond veel onenigheid tussen de verschillende emirs. Om daar gebruik van te maken had Alexios meer huurlingen nodig en hij had dat genoemd in een brief aan [[paus Urbanus II]]. Deze gaf daar echter een geheel onverwachte en -wat Alexios betrof- ongewenste uitleg aan: in [[1095]] riep de paus op tot de [[Eerste Kruistocht]]. Het gevolg was dat een zeer ongeregelde menigte zich in naam van God (''Deus lo Vult!'') al plunderend een weg baande door het Byzantijnse rijk. Alexios zette hen zo gauw mogelijk de [[Bosporus]] over. Daarna kwam een deel van de hoge adel van het westen. Hoewel dit niet bijster Byzantijns was, stond Alexios erop dat zij aan hem een eed van trouw als [[leenman]] moesten afleggen. Tenslotte wilden zij zich op gebied vestigen dat Byzantium als zijn eigen territorium beschouwde, al was het 'tijdelijk' in handen van moslims. De edelen waren hier niet blij mee maar gaven uiteindelijk morrend toe en hielpen inderdaad Alexios om [[Nicea]] terug te veroveren. Alexios gebruikte dit succes om zijn gezag over de westkust van Klein-Azië te herstellen. ▼
In 1084 verloor hij [[Antiochië]] aan de [[Seltsjoeken]]. Als [[Malik Sjah I]] in 1092 stierf werd zijn rijk in drie verdeeld. In [[Anatolië]] onstond er een nieuw rijk, het [[Sultanaat van Rûm]] onder de leiding van [[Kilij Arslan I]], met als hoofdstad [[İznik (stad)|Nicea]], bakermat van het Christendom (zie [[Eerste Concilie van Nicea]]).
== Eerste Kruistocht ==
Daarna vervolgden zijn ongewenste gasten hun tocht en wisten de [[kruisvaardersstaten]] te stichten. De volgende golf [[kruisvaart van 1101|kruisvaarders (in 1101)]] was duidelijk minder succesvol. Hoewel zij wel de stad Ancyra aan Alexios wisten terug te geven, gingen de Pechenegs die hij met hen had meegestuurd roemloos ten onder. Hun tegenspeler [[Kilij Arslan I]] had lering getrokken uit de eerste golf en had een aantal bondgenootschappen met rivaliserende moslimvorsten weten tot stand te brengen.▼
Dit gegeven kwam aan bod op het [[Concilie van Piacenza]] van 1095, waar vertegenwoordigers van Byzantium de situatie kwamen bepleiten bij [[Paus Urbanus II]]. De [[Synode van Clermont]] gaf het licht op groen voor de [[Eerste Kruistocht]].
▲
zuidelijk Anatolië en Nicea ([[Beleg van Nicea]]) te heroveren. Wat volgde is de [[Slag bij Dorylaeum]], het [[Beleg van Antiochië]], het [[Beleg van Jeruzalem (1099)]] en de [[Slag bij Ascalon]]. Zij stichtten [[Kruisvaardersstaten]],die vazalstaten werden van het Byzantijnse rijk. Alexios gebruikte dit succes om zijn gezag over de westkust van Klein-Azië te herstellen.
▲
Een van de vorsten van de eerste kruistocht, [[Bohemund I van Taranto|Bohemund]] de zoon van de Noorman Guiscard, had op [[3 juni]] [[1098]] [[Antiochië]] veroverd. Hij kwam al snel in conflict met Alexios. Hij keerde terug naar Italië om Byzantium in de tang te nemen maar verloor de Slag bij Dyrrhachium ([[Durrës (stad)|Durrës]]) en moest in [[1108]] noodgedwongen erkennen dat Antiochië een Byzantijns leen was. Zijn neef [[Tancred van Galilea|Tancred]], die rechtstreeks naar de Levant was gezeild en nooit een eed aan de keizer had afgelegd, wilde dit echter niet erkennen en na [[1111]] heerste hij in Antochië. Hiermee was de kiem voor de latere oorlogen tegen de kruisvaarders en het westen gelegd.
== Resultaat ==
Voorlopig echter werd Byzantium steeds sterker. Veel vruchtbare en rijke kuststreken werden terugveroverd. Er was zelfs weer een vloot, hoewel het feodale element wel steeds sterker werd in de staat. De kern van Anatolië bleef in handen van de Sultan van Rum. Bij Alexios' dood ging de troon naar zijn zoon [[Johannes II van Byzantium|Johannes]], hoewel zijn vrouw en dochter [[Anna Comnena|Anna]] probeerden hun gunsteling, Anna's echtgenoot [[Bryennius]], op de troon te zetten.
| |||