|
===Eerste regeringsjaren en de opstand van Ingenuus===
Hoewel hij het grootste deel van zijn tijd in de provincies van het Rijngebied ([[Germania Inferior]], [[Germania Superior]], [[Raetia]], [[Noricum]]) doorbracht, is het bijna zeker dat Galienus van 253 tot 258 bezoeken heeft gebracht aan de het [[Donau]]gebied en [[Illyricum]]. Volgens [[Eutropius (historicus)|Eutropius]] en [[Aurelius Victor]] was hij bijzonder energiek. Hij slaagde er in om invallen van Germaanse verbanden in de provincies Germania Inferior en Germania Superior te voorkomen, dit na de zwakte, die in 253 werd veroorzaakt door Valerianus' mars op Italia tegen [[Aemilianus]].<ref>{{aut|A. Watson}}, (1999), blz. 33</ref> Volgens [[numismatiek|numismatisch]] bewijs lijkt het er sterk op dat hij meerdere overwinningen behaalde<ref> {{aut|Andreas Alfoldi}} noemt er vijf: zie zijn ''The Numbering of the Victories of the Emperor Gallienus and of the Loyalty of his Legions'', ''Numismatic Chronicle'', 1959, herdrukt in New York, Attic Books, 1977, ISBN 0-915018-28-4.</ref> Daarnaast boekte hij in dezelfde periode ook een overwinning in [[Romeins Dacië]]. Zelfs de hem vijandige Latijnse traditie merkt op dat hij in deze periode succesvol was.<ref>{{aut|J. Bray}} (1997), blz. 56-58 </ref>
In 255 en 257 werd Gallienus tot [[consul (Rome)|consul]] benoemd. Bij deze gelegenheden bracht hij mogelijk een kortdurend bezoek aan Rome. Hier zijn echter geen bewijzen voor.<ref>{{aut|J. Bray}} (1997), blz. 56</ref> Tijdens zijn verblijf aan de Donau (Drinkwater suggereert in 255 of 256) verhief hij zijn oudste zoon [[Valerianus II]] tot Caesar en dus tot officiële erfgenaam van zichzelf en van zijn eigen vader Valerianus I; de jongen vergezelde Gallienus nu waarschijnlijk ook op campagne. Toen Gallienus zich in 257 naar de westelijke Rijn-provincies verplaatste bleef Valerianus II als belichaming van het het keizerlijk gezag achter aan de Donau.<ref>{{aut|J. Drinkwater}}, ''The Gallic Empire'' (Wiesbaden: Franz Steiner Verlag, 1987, ISBN 3-515-04806-5), blz. 21–22.</ref>
Ergens tussen 258 en 260 (de exacte datum is niet geheel duidelijk) werd Gallienus geconfronteerd met de eerste grote opstand tegen zijn bewind. [[Ingenuus]], gouverneur van ten minste één van de [[Pannonië|Pannonia]]'s,<ref>{{aut|J. Bray}} (1997), blz. 57; Drinkwater (1987), blz. 22 suggereert dat hij ook de verantwoordelijk voor [[Moesia]] droeg.</ref> maakte gebruik van Valerianus I verblijf aan in het Oosten om daar af te rekenen met de invasie van de Parthische[[Sassaniden|Sassanidische]] koning der koningen [[Shapur I|Shapur]] en de preoccupatie van Gallienus met zijn problemen aan de Rijngrens. Ingenuus liet zichzelf tot keizer uitroepen. ValeriaanValerianus II is klaarblijkbaarwaarschijnlijk in 258 tijdens zijn verblijf bij de legioenen aan Donaugrens gestorven,<ref>{{aut|Drinkwater}} (1987), blz. 22 </ref> Ingenuus was hier misschien verantwoordelijk voor - of misschien vressdevreesde hij verantwoordelijk te worden gehouden - voor deze (vanuit dynastiek standpunt gezien) ramp. Volgens een andere opvatting was de catastrofe van de gevangenneming van Valerianus I tijdens de [[slag bij Edessa]] echter de aanleiding voor de daaropvolgende opstanden van [[Ingenuus]], [[Regalianus]] en [[Postumus]].
Hoe dan ook, in elk gevalGallienus reageerde Gallienus met grote snelheid. Eerst liet hij zijn zoon [[Saloninus]] als Caesar achter in [[Colonia Claudia Ara Agrippinensium]] ([[Keulen (stad)|Keulen]]), onder toezicht van Albanus (of Silvanus). De militaire leiding berustte bij Postumus. Daarna trok hij snel op naar de [[Balkan (schiereiland)|Balkan]]. Hij nam het nieuwe cavaleriecorps (''comitatus'') onder commando van [[Manius Acilius Aureolus|Aureolus]] met zich mee.<ref>{{aut|J. Bray}} (1997), blz. 74-75 </ref> Hij versloeg de usurpator bij [[Osijek|Mursa]] <ref>{{aut|Aurelius Victor}}, 33,2, {{aut|Orosius}}, ''Historiae Adversus Paganos'' 7.10, {{aut|Eutropius}} 9.8</ref> of bij [[Sirmium]].<ref>{{aut|Zonaras}}, 12.24 </ref> De overwinning had hij voornamelijk aan zijn cavalerie en haar briljante commandant te danken. Ingenuus werd of door zijn eigen troepen gedood of hij pleegde na de val van zijn hoofdstad Sirmium zelfmoord door verdrinking.<ref>{{aut|J. Bray}} (1997), blz. 76. {{aut|J. Fitz}}, ''Ingenuus et Regalien'', blz. 44. </ref>
===Invasie van de Alemannen===
|
