CA River Plate: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Regel 60:
In 1984 werd [[Héctor Veira]] de nieuwe trainer en hij leidde River Plate naar de finale om de Nacional tegen [[Ferro Carril Oeste]], maar verloor deze. Vanaf 1985 werd volgens Europees model gespeeld van de zomer tot de lente van het volgende jaar. River Plate werd de eerste kampioen van dit model met maar liefst 10 punten voorsprong op [[CA Newell's Old Boys|Newell's Old Boys]] en [[CD Español de Buenos Aires|Deportivo Español]]. De club schitterde ook in de [[Copa Libertadores 1986]]. De club werd twee keer groepswinnaar en ging zo naar de derde clubfinale. Tegen [[América de Cali]] kon de club eindelijk de trofee mee huiswaarts nemen. In de [[Wereldbeker voetbal|intercontinentale beker]] kon de club [[Steaua Boekarest]] verslaan en mocht zich dus zo de beste club ter wereld noemen. Dit alles werd slechts gevolgd door een tiende plaats in de competitie. De club won dat jaar wel de [[Copa Interamericana]] tegen het Costa Ricaanse [[LD Alajuelense]]. De jaren tachtig werden vrij middelmatig afgesloten ondanks goede spelers als [[Ángel Comizzo]], [[Omar Palma]], [[Claudio Borghi]], [[Abel Balbo]], [[Jorge da Silva]] en Daniel Passarella, die teruggekeerd was.
 
Na één seizoen ging Passarella op pensioen als speler en begon meteen als trainer bij River Plate. De club won meteen de titel en bereikte in de [[Copa Libertadores 1990]] de halve finale, die ze verloren van het Ecuadoraanse [[Barcelona SC]]. Vanaf 1990 werd het Apertura-Clausura systeem ingevoerd met opnieuw twee kampioenschappen per seizoen. River won de Apertura van 1991, 1993 en 1994. Nadat de club enkele keren vroegtijdig uitgeschakeld werd in de Copa Libertadores, konden ze in [[Copa Libertadores 1995|1995]] nog eens de halve finale bereiken, waar ze uitgeschakeld werden door [[Atlético Nacional]]. 1996 werd een superjaar voor de club. Ze wonnen de Apertura en bereikten ook opnieuw de finale van de Copa Libertadores, waar ze opnieuw América de Cali troffen, net zoals tien jaar geleden. América won thuis, maar in Buenos Aires kon [[Hernán Crespo]] twee keer scoren waardoor de titel voor de tweede keer gewonnen werd. De intercontinentale beker werd wel verloren tegen [[Juventus FC]]. Nadat ook de Apertura en Clausura in 1997 gewonnen werden was de club voor het eerst drie keer op rij kampioen geworden in dit systeem. In de Copa Libertadores werd de club in de achtste finale uitgeschakeld, maar wel werd de [[Supercopa Sudamericana]] gewonnen tegen [[São Paulo FC]], dankzij opperbeste prestaties van [[Marcelo Salas]] en [[Marcelo Gallardo]]. Met sterren als Francéscoli, Salas, [[Julio Ricardo Cruz]], [[Ariel Ortega]], Marcelo Gallardo, [[Juan Pablo Sorín]], [[Germán Burgos]], [[Celso Ayala]], [[Matías Almeyda]], [[Sergio Berti]] en [[Santiago Solari]] wordt het elftal van 1996/97 als één van de beste in de Zuid-Amerikaanse geschiedenis gezien.
 
==Erelijst==