[[Bestand:Bant emmius.jpg|thumb|250px|Het eiland Bant op Typus Frisiae Orientalis uit 1596]]
'''Bant''' is een verdwenen eiland dat voor de kust van [[Oost-Friesland]] heeft gelegen, halverwege de [[Leybocht]] en het eiland [[Juist (eiland)|Juist]]. Anders dan de huidige Waddeneilanden die achter een strandwal zijn ontstaan op de grens van de [[Waddenzee]] en de [[Noordzee]], was Bant oorspronkelijk een [[Halligen|Hallig]], een deel van het vasteland dat eiland was geworden. Bant was tot het einde van de [[16e eeuw]] bewoond.
De oudste vermelding van het eiland is in de vita van de heilige [[Liudger]], die aan het einde van de [[achtste eeuw]] in het westelijke deel van Oostfriesland actief was. Bant wordt als een van de zes [[gouw (Germaans)|gouw]]en van zijn missiearbeid genoemd.
De Emder predikant en theoloog [[Menso Alting]] zag in Bant het restant van een zeer groot eiland dat zich ooit van [[Borkum]] in het westen tot aan [[Norderney]] in het oosten uitstrekte. Hij dacht daarbij aan het eiland [[Burchane]] dat genoemd wordt door [[Plinius de Oudere|Plinius]] en [[Strabo (historicus)|Strabo]]. Bant zou dan ongeveer 45 kilometer lang en tot 25 kilometer breed zijn geweest. Het eiland zou in een van de vele stormvloeden verbrokkeld zijn geraakt. Het idee van Alting valt echter niet te rijmen met de [[geologie|geologische]] samenstelling van het gebied met onder meer de zeer diepe geul van de [[Oostereems]].
{{Navigatie Waddeneilanden}}
{{Coor title dms|53|34|48|N|6|59|24|E|type:isle_region:NL}}
