Liqueur de tirage: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
aanvulling |
intro iets aangepast |
||
Regel 1:
De '''liqueur de tirage''' is
De stille, dus niet sprankelende, champagne heeft in het vat al een of twee gistingen ondergaan wanneer de tijd is gekomen om te bottelen. De toevoeging van de ''liqueur de tirage'' is de eerste stap van de "[[méthode traditionelle]]".
In de kelder wordt aan iedere fles een mengsel van in wijn opgeloste [[gist]] en suiker, vaak [[rietsuiker]], eventueel met wat [[citroenzuur]] toegevoegd. De verhouding wijn staat tot suiker is ongeveer 2:1. De hoeveelheid ''liqueur de tirage'' die aan een fles wordt toegevoegd bedraagt ongeveer 65 cl. Door de bijmenging van suiker en gist ontstaat een tweede gisting op de fles, de "prise de mousse" genaamd. Deze gisting voegt behalve 1,2 tot 1,3 procent alcohol ook het [[koolzuur]] toe dat de champagne kenmerkt.
Vroeger was het onmogelijk om precies te berekenen hoeveel extra suiker men nog aan de stille champagne kon toevoegen zonder de fles, waarin een druk van tussen de 5 en 6 atmosfeer wordt opgebouwd, te laten exploderen. In een berucht geworden "année de la grande casse" (1828) ontploften 80% van de in de kelders gelagerde flessen. In jaren dat te weinig suiker was toegevoegd was de champagne niet goed van smaak, terwijl de "mousse", de kenmerkende belletjes, onvoldoende aanwezig was. De apotheker [[André François]] in [[Châlons-sur-Marne]] vond in 1837 de [[sucre-oenomètre]] uit waarmee de keldermeesters konden berekenen hoeveel restsuiker de stille wijn nog bezat.
Het champagnehuis [[Moët et Chandon]] heeft de klassieke ''liqueur de tirage'' vervangen door de "dosage des billes", 400 kleine gistbolletjes ter grote van hagelkorrels die uit samengeperste algen, suiker en gist bestaan worden aan de fles toegevoegd. Zo ontstaat geen bezinksel en in theorie kan dan ook de bewerkelijke remuage vervallen, het langzaam handmatig draaien van de op houten rekken liggende flessen.
==Zie ook==
| |||