Donna Summer: verschil tussen versies

Nadat ze in [[München]] iswas gaan wonen, trouwde Gaines met de Oostenrijkse acteur Helmuth Sommer en nam daarna haar artiestennaam '''Donna Summer''' aan, een verengelsing van het Duitse woord ''Sommer'' (zomer). In 1971 kwam ze in Nederland met haar eerste solosingle ''Sally Go Round the Roses'', maar haar eerste grote internationale hit scoorde ze in 1974 met ''The Hostage''. Summer tekende daarvoor een albumcontract in Nederland en bleef daarna een graag geziene gast bij AVRO's [[Toppop]]. ''Lady of the Night'' is de titel van het album uit 1974, met daarop de internationale hit ''The Hostage'' en de vooral in Nederland succesvolle single ''Lady of the Night'' (eigenlijk een Engelstalige [[smartlap]] over een [[Prostitutie|prostituee]]/[[Escortservice|escort]]meisje). Met deze laatste single brak Donna Summer in Nederland in 1974 door. Het iswas haar eerste doorbraak als soloartieste, dankzij optredens met de singles ''Lady of the Night'' en ''The Hostage'' in de in die jaren satirische en vaak controversiële televisieshow [[Van Oekel's Discohoek]] van [[Dolf Brouwers]] alias [[Sjef van Oekel]]. Bovendien werd Nederland in die tijd als belangrijk trendsettend land gezien voor de [[popmuziek]]. Nederland was min of meer de bakermat van haar succes. Haar eerste album werd echter een matig succes.

Donna Summer bracht de volgende jaren die volgden veel singles uit. In 1975 werd in veel landen ''Love To Love You Baby'' uitgebracht. Het nummer sloeg in als een bom. Het orgastische gekreun dat de zangeres in dit nummer ten gehore bracht, was een tijd lang het gesprek van de dag. Het nummer schoot in veel landen naar de eerste plaats in de hitlijsten. In de VS werd het nummer eerst niet uitgebracht, maar wel door enkele radiozenders gedraaid als import uit Europa. Uiteindelijk werd het ook in de [[Verenigde Staten]] uitgebracht en ook daar een grote hit. Een aantal radiozenders boycotte de single echter wegens de obscene geluiden. Maar haar naam werd wel gevestigd. Op dezelfde leest als ''Love to love you baby'' waren de nummers ''Could it be magic'' (1976) en ''Down deep inside'' (1977) geschoeid. Het laatste was de titelsong uit de film ''The deep'' met in de hoofdrollen onder anderen [[Nick Nolte]], geproduceerd door John Barry (die ook onder andere James Bond produceerde).

''[[No More Tears (Enough Is Enough)|No more tears (Enough is enough)]]'' iswas een duet samen met [[Barbra Streisand]]. Het werd een wereldhit en de eerste platina [[maxisingle]] in de Verenigde Staten. Bekend is dat beide diva's zo onder de indruk van elkaarde ander waren, dat ze (ondanks eerdere pogingen) het nummer apart hebben ingezongen. De langzame intro is zelfs door de songwriters voor Streisand geschreven, omdat disco toch meer Summer op het lijf geschreven was. Summer heeft in 1978-1979 vier nummer 1-hits op rij weten te scoren in de [[Billboard Hot 100]]. Dat was toen een unicum en voor zover bekend is dat nadien door geen enkele andere artiest geëvenaard.

Daarna volgde nog eind 1979 de grote hit ''On the Radio'', waarna Summer compleet instortte. De enorme druk van haar grote successen werdwas ondraaglijk geworden en ze kreeg [[Psychische aandoening|psychische]] en [[Ziekte|gezondheidsklachten]]. Ze keerde terug tot het [[Religie|geloof]] ([[christendom]]) en krabbelde begin [[1980-1989|jaren 80]] weer uit haar diepe dal omhoog.

Ze is na dit herstel begin jaren 80 een geheel andere weg ingeslagen, zowel persoonlijk als artistiek. Dit wellicht omdat ze meer het eigen heft in handen nam wat haar imago en muzikale richting betrof. Dat is ook duidelijk terug te vinden in haar nummers. Er stonden vanaf toen regelmatig nummers op haar albums met invloeden van de [[Gospelmuziek|gospel]]. Regelmatig benadrukte ze dat ze haar inspiratie putte uit haar geloof en [[God (christendom)|God]]. Er ontstond een gerucht<ref>[http://www.donna-tribute.com/articles/99/rumor.html Gerucht]</ref> dat Summer zich tegen homoseksuelen heefthad uitgelaten, wat nooit echt is bewezen en zelfs publiekelijk door haar is ontkend. Toch blijft dit gerucht regelmatig de kop opsteken. Vermeld dient hier wel te worden dat zij daarna mee heeft gedaan aan vele benefietoptredens en donaties voor homoseksuelen. Haar carrière leefde vervolgens weer wat op, maar zakte midden jaren 80 weer in. Summer was nog steeds verbonden als ''The Queen of Disco'' met haar glorieuze discoperiode en kon zich na het einde van de discohype moeilijk daarvan lostrekken. Of waren het haar bewonderaars die Summer als discokoningin bleven zien? Wel is zij de enige superster die de discoperiode blijvend heeft nagelaten.

Het nieuwe album ''The Wanderer'' in 1980 werdwas een matig succes, en het volgende album, ''I'm a Rainbow'', werd niet uitgebracht in 1981, maar pas in 1996. De reden is dat David Geffen van Geffen Records de plaat niet goed genoeg vond, en hierna Summer combineerde met Quincy Jones. Het was de bedoeling van de producenten dat dat haar hoogtepunt zou gaan worden in haar carrière. Verder eindigde in die tijd de langdurige samenwerking met Giorgio Moroder en Pete Belotte. Het album dat in 1982 uitkwam heet ''Donna Summer''. Met het nummer ''[[State of Independence|State of independence]]'' (oorspronkelijk van [[Vangelis]] en [[Jon Anderson (zanger)|Jon Anderson]]) scoorde ze in 1982 een [[Nummer 1-hits in Nederland 1980-1990|nummer 1-hit]] in de [[Nederlandse Top 40|Top 40]]. In de [[Nationale Hitparade]] kwam het tot de derde plaats. Grote namen die in het achtergrondkoor zitten, zijn onder anderen [[Michael Jackson]], [[Lionel Richie]], [[Dionne Warwick]], [[Quincy Jones]], [[Stevie Wonder]], [[Christopher Cross]] en [[Brenda Russell]]. Het album verkocht uiteindelijk goed, maar zou niet haar bestverkochte album worden; dat is nog steeds het album ''Bad Girls'' uit 1979. Verdere hits van het album uit 1982 zijn ''Love Is In Control (Finger on the Trigger)'' en ''The Woman in Me''.

In 1983 scoorde ze nog een hit met ''She Works Hard for the Money''. De overige singles uit 1982 en 1983 scoorden nog redelijk. Het album uit 1984 (''Cats Without Claws''), met onder andere de matig scorende hit ''Supernatural Love'' en ''There Goes My Baby'', scoorde ook als album redelijk. Wel kreeg ze een [[Grammy Award|Grammy]] voor het gospelnummer ''Forgive Me''. Het volgende album uit 1987 (''All Systems Go'') scoorde zelfs matig, evenals de twee singles daarvan (''All Systems Go'' en ''Dinner with [[George Gershwin|Gershwin]]''). Steeds meer nam het succes af, tot ze eind jaren 80 ging samenwerken met [[Stock, Aitken & Waterman]]. Van dit album komen de grote hits ''I Don't Wanna Get Hurt'', ''Love's About To Change My Heart'' en ''This Time (I Know It's For Real)''. Het was de bedoeling dat Summer nog een tweede album met [[Stock, Aitken & Waterman]] zou opnemen, maar doordat de contracten tussen Summer en SAW niet rondkwamen is dit er niet van gekomen. SAW schrevenhadden al wel [[Happenin' All Over Again]] geschreven wat de eerste single van het nieuwe album zouhad moeten worden. Toen de plannen met Summer niet doorgingen, werd het nummer aan [[Lonnie Gordon]] gegeven die er een grote hit mee had.

Hoewel ze bij leven al diverse keren werd voorgedragen was voor de "Rock and Roll Hall of Fame", zou ze uiteindelijk pas in 2013 ([[postuum]]) opgenomen worden.