Pergamon: verschil tussen versies

Attalus I koos voor een andere politiek, gericht op het westen en op [[Romeinse Rijk|Rome]]. Door om Romeinse interventie te vragen tegen Macedonië, bracht hij Pergamon geleidelijk onder Romeinse invloed, haalde hij Rome in de Griekse wereld en maakte aldus de facto een einde aan de zelfstandigheid van de [[hellenisme|hellenistische]] [[diadochen]]rijken. Koning [[Eumenes II]] ([[197 v.Chr.|197]] – [[159 v.Chr.]]) ging verder op de ingeslagen weg. Pergamon werd een regionale grootmacht, maar bleef ook niet meer dan een pion in het politieke schaakbord waarin Rome het spel leidde en de zetten bepaalde. Als trouwe bondgenoot van Rome zegevierde het in 190 v Chr. mee tegen [[Antiochus III]] de Grote, en breidde daardoor zijn grondgebied uit met de kustgebieden van diens rijk. Eumenes II wist de Romeinen opnieuw te bewegen tot een militair optreden tegen Macedonië (172 - 171 v.Chr.). Dezelfde politiek bepaalde ook het beleid van de opvolgers [[Attalus II]] ''Philadelphus'' (159 – [[138 v.Chr.]]) en [[Attalus III]] ''Philometor Euergetes'' (138 – [[133 v.Chr.]]). Van de korte regering van deze laatste is enkel het einde vermeldenswaardig. Hij stelde namelijk bij testament de [[SPQR]] aan als universele erfgenaam van zijn rijk, en maakte daarmee een einde aan het zelfstandige Attalidenrijk.

In 25 stond [[Tiberius Claudius Nero (zoon)|Tiberius]] de inwoners van Pergamon toe een tempel op te richten ter ere van hem én van de [[Romeinse senaat|senaat]].

 

== Culturele betekenis en uitstraling ==