Oud-Griekse godsdienst: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Versie 40743751 van 86.83.36.177 (overleg) ongedaan gemaakt.
Regel 166:
Wegens de autonome ontwikkeling van de (literaire) mythe in de historische tijd is grote voorzichtigheid geboden bij het gebruik van de Griekse mythologie als documentaire bron voor de studie van de Oud-Griekse religie. Men moet daarom naast de literaire bronnen zoals Homerus, Hesiodus en vele andere ook [[epigrafie|epigrafische]], [[papyrologie|papyrologische]] en [[archeologie|archeologische]] [[historische bron|bronnen]] gebruiken bij het onderzoek naar de Oud-Griekse religie.
 
Men moet echter beseffen dat er voor Grieken geen algemene gestichte of geopenbaarde leer of "heilige" geschriften zoals de [[Bijbel (christendom)|bijbebijbel]] bestonden. Hoewel de werken van Homerus en Hesiodus een belangrijke rol hebben gespeeld in het godenbeeld van de Grieken, waren hun werken niet dogmatisch of bepalend. De Griekse godsdienst was een gecompliceerd samenstel van elementen die uit verschillende tijden en streken stamden. Er waren dan ook grote regionale verschillen, waarbij cultusgegevens op diverse plaatsen verschillend werden geaccentueerd en geïnterpreteerd. En door de sociale differentiatie kenden de heersende klassen vaak andere religieuze gebruiken dan de arbeidende klassen. Men trof dan ook alle mogelijke gradaties aan van religieus bewustzijn en religieuze uitdrukkingsvormen, gaande van ''"primitief"'' [[Fetisjisme (antropologie)|fetisjisme]] tot wijsgerig-theologische bespiegelingen. Het is daarom ook dat des Places ook zegt dat men beter in het meervoud kan spreken over de godsdienst van de Grieken. Als we bijvoorbeeld in de werken van [[Plato]] lezen over 'de goden', moeten we er dus rekening met houden dat niet de algemene visie van de Atheners wordt weergegeven, maar slechts Plato's persoonlijke visie.
 
Een ander probleem is dat de geïnitieerden in mysteriecultussen een plicht tot geheimhouding hadden tegenover niet-ingewijden. Die geheimhouding is, gelukkig voor de historici, niet geheel in acht genomen.