Gotische Oorlog (376-382): verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting |
|||
Regel 18:
In 380 splitsten de Goten zich op in twee delen: de legers van de [[Visigoten|Tervingi]] en [[Ostrogoten|Greuthungi]]; een voorname reden waren de grote moeilijkheid om een groot leger van een permanente stroom voedsel voor de mensen en leeftocht voor het vee en de paarden te voorzien. De Greuthungi trokken naar het noorden naar [[Pannonia]], waar zij door de keizer van het [[West-Romeinse Rijk]] [[Gratianus]] werden verslagen. De Tervingi onder [[Fritigern]] verplaatsten zich naar het zuiden en oosten naar [[Macedonië (Romeinse provincie)|Macedonia]], waar zij over gingen tot een meer geavanceerdere tactiek; in plaats van directe plundering lieten zij zich afkopen door dorpen en steden "beschermingsgelden" te laten betalen. In 381 werden zij door een West-Romeins leger teruggedreven naar Thracië, waar uiteindelijk op 3 oktober 382 de vrede werd getekend.
==Gevolgen==
Tegen het einde van de oorlog hadden de Goten een Romeinse keizer gedood, een Romeins leger vernietigd en grote stukken land op de Romeinse Balkan verwoest en ontvolkt. Deze schade was permanent. Het Romeinse Rijk had voor het eerst binnen de grenzen van het Rijk, over een vredesregeling onderhandeld met een autonome barbaarse stam die zich binnen de grenzen van het Rijk ophield, een situatie die nog een generatie eerder ondenkbaar zou zijn geweest.
Deze les maakte veel indruk op andere stammen, niet op de laatste plaats op de Goten zelf. De vrede bleef niet lang gehandhaafd. Binnen honderd jaar zou het West-Romeinse Rijk onder de druk van voortdurende invasies ten onder gaan. Het West-Romeinse Rijk viel uiteen in een aantal barbaarse koninkrijken.
==Voetnoten==
| |||