Jazzballet: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting
Geen bewerkingssamenvatting
Regel 1:
[[Bestand:Solistin Jovana Ivanovic.jpg|thumb|250px|Danseres Jovana Ivanovic bij de wereldkampioenschappen jazzballet in 2006]]
'''Jazzballet''' is een vrije manier van [[dans|dansen]] die qua structuur lijkt op [[Klassiek ballet|klassiek ballet]] maar is gebaseerd op populaire muziek zoals [[jazz]], [[rock]] en [[hiphop]]. De bewegingen en de muziek zijn ''jazzy'' – veel losser. Ook wordt er gebruikgemaakt van elementen van de klassieke ballettechniek met summiere isolatie technieken van hoofd, schouder, elleboog, pols, hand, vingers, borstkas en bekken (heupen).
 
De jazzdans leent uit verschillende stijlen, technieken en toepassingen. Het karakter van de jazzdans is dus eclectisch, wat wil zeggen dat het bewegingselementen uit andere danstechnieken en stijlen mengt. Deze elementen worden in de danstraining en choreografie gecombineerd met de kenmerkende authentieke jazzelementen.
 
De oorsprong van het woord ''jazzballet'' is onbekend. Waarschijnlijk stamt de benaming gewoon uit de verwarring met de originele ''jazzdance'', wat altijd al een moderne variant van klassiek ballet was. In de jaren 1970 kwam de [[Disco (muziekgenre)|disco]] op en kwam er een splitsing in de "moderne" muziek.
 
== Geschiedenis ==
Grootmeester [[George Balanchine]] heeft verschillende [[choreografie|jazzchoreografieën]] gemaakt, waaronder Modern Jazz: Variants (1960) op muziek van [[Gunther Schuller]] en het [[Modern Jazz Quartet]]. Andere namen die voor het jazzballet van betekenis waren [[Eugene Loring]], [[Jermoe Robbins]] en [[Arthur Mitchell]]. In Nederland heeft [[Hans van Manen]] op dit terrein een naam. Hij choreografeerde zijn eerste jazzballet "Swing" in 1956 en "FEESTGERICHT" in 1957; daarna volgen nog enkele jazzchoreografieën van deze Nederlandse eclectische choreograaf.
 
De ontwikkelingen in de jaren zestig volgden elkaar in raptempo op. De term jazzdance kwam meer in zwang en nieuwe choreografen en pedagogen ontwikkelden zich in die periode als belangrijke vertegenwoordigers van de moderne jazzdans. Dit waren onder meer [[Matt Mattox]], [[Luigi]], [[Vanoye Aikens]], [[Eleo Pomare]], [[Nat Horne]], [[Walter Nicks]], [[Pepsi Bethel]], [[Lou Conte]], [[Lynn Simonson]], [[Liz Williamson]], [[Alvin Mcduffy]], [[Fred Benjamin]], [[Joe Tramaine]], [[Billy Wilson]], [[René Deshauteurs]], [[Dolores Cayou]] en [[Gus Giordano]]. Ondertussen waren er twee andere persoonlijkheden die zich in Nederland sterk maakten om de jazzdans van nieuwe impulsen te voorzien. Dit waren [[Helen de Clerq]] en [[Felix White]]. Hun invloed op de ontwikkeling van de jazzdans in de jaren zestig en daarna heeft vele dansers gestimuleerd en geïnspireerd. De twee zijn te beschouwen als de trendsetters en voorlopers van de daarop volgende nieuwe generatie jazzdansers, jazzdanspedagogen en choreografen.