Kamagurka: verschil tussen versies

'''Kamagurka''', [[pseudoniem]] van '''Luc Charles Zeebroek''', ([[Nieuwpoort (België)|Nieuwpoort]], [[5 mei]] [[1956]]) is een [[België|Belgisch]] [[cartoon]]ist, theater- en televisiemaker en allround kunstenaar. Kamagurka staat bekend om zijn absurde cartoons en tv-shows. Hij heeft weinig vaste stripfiguren, maar "[[Bert (stripreeks)|Bert en Bobje]]" zijn de bekendste. Ook schrijft hij de scenario's voor [[Herr Seele]]s strip [[Cowboy Henk]]. Hij woont in [[Brugge]].

Kamagurka studeerde achtereenvolgens Kunstonderwijs in [[Brugge]] en later [[Kunst]] aan Koninklijke [[Academie]] voor Schone Kunsten in [[Gent]]. Die laatste studies hield hij echter voor bekeken nog voor hij zijn diploma haalde.

Hij werd bekend in [[België]] door zijn werk als cartoonist in het weekblad [[Humo]]. Geïnspireerd door de absurde en choquerende strips en cartoons van [[Robert Crumb]], [[Roland Topor]] en het controversiële Franse blad [[Hara-Kiri]] introduceerde hij soortgelijke tekeningen in Vlaanderen.

Tijdens een schoolreis in [[Parijs]] besloot Kamagurka naar het redactiegebouw van het blad Hari Kiri te gaan. Hij zou er als twintigjarige tweewekelijks blijven terugkeren om er dan drie dagen lang te blijven. Kamagurka beschouwt dit nog steeds als zijn echte opleiding en basis voor de rest van zijn carrière.

In 1972 debuteerde hij als cartoonist in "De Zeewacht". Drie jaar later werd hij met steun van [[Guy Mortier]] vaste cartoonist voor het blad [[Humo]]. In die eerste jaren ontving het blad tientallen kritische lezersbrieven waarin Kamagurka's cartoons werden aangevallen, omdat men ze niet begreep of omdat men ze te "vulgair" vond. Hierdoor werd hij een cultfiguur. Tegenwoordig is hij een vaste waarde in het blad.

Kamagurka maakt niet alleen cartoons, maar schildert ook nog en maakt theatervoorstellingen, waarmee hij door [[Vlaanderen]] en [[Nederland]] trekt. Zijn bekendste typetje is Kamiel Kafka, een in lange jas en muts met oorwarmers rondlopende man. De figuur droeg meestal absurde filosofieën en gedichten voor. Zijn bekendste uitspraak was: "Ik ben Kamiel Kafka, ik ben Kamiel Kafka en ik ga het geen twéé keer zeggen."

Vanaf 2002 leverde hij ook bijdragen aan "[[De laatste show (Eén)|De laatste show]]". In 2005 had hij ook een theaterproject met [[Jules Deelder]]: "Kamadeeldra".

In het tv-seizoen 2006-2007 verzorgde hij voor [[Man bijt Hond]] de rubriek "De grens".

In [[2008]] ondernam Kamagurka een project genaamd ''Kamalmanak'', waarbij hij iedere dag een schilderij schilderde, in totaal dus 366 schilderijen, want 2008 was een schrikkeljaar. Het is tevens de titel van het boek waarin deze werken staan afgebeeld. Het project werd gesponsord door de zakenman [[Marc Coucke]], lid van de raad van bestuur van het bedrijf [[Omega Pharma]]. Coucke is een kunstliefhebber en een groot bewonderaar van Luc Zeebroek. In deze schilderijen probeerde Kamargurka de werkelijkheid te bekijken met een gezonde dosis absurde humor. Hij haalde zijn inspiratie bij diverse kunststromingen, zoals het kubisme en pop-artpopart. Hij had hiermee de bedoeling een internationale doorbraak te maken.

Hij bleef hierna verder schilderen in dezelfde trant, maar met dit verschil dat hij elke dag schilderde en niet meer elke dag een schilderij maakte. Hij maakte een reeks die hij "Veluxart" noemde omdat het behandelde thema zich telkens nabij een dakraam bevond. Hij schilderde een aantal stripfiguren ([[Kuifje (stripfiguur)|Kuifje]], [[De Smurfen|Smurf]], [[Batman (personage)|Batman]]) of tekenfilmfiguren ([[Mickey Mouse]], [[Goofy]], [[Popeye (tekenfilmfiguur)|Popeye]], [[Fred Flintstone]], [[Meneer de Uil]]) in een stijl die hij Neokubisme noemde. Hierbij probeerde hij zich voor te stellen hoe [[Pablo Picasso|Picasso]], [[Georges Braque]] of [[Juan Gris]] die onderwerpen zouden behandeld hebben.

Een andere richting die hij beoefende noemde hij het "Accidentalisme". Hij maakte een portret van een onbekend persoon, zoals hij die met zijn "geestesoog" zag. Daarna vroeg hij op de televisie wie hierop geleek en, eigenaardig genoeg, was er wel telkens iemand die de gelijkenis kon bevestigen per foto.