In de [[zonnefysica]] is een '''spicule''' ([[Latijn]]: ''spiculum'' "top"; meervoud ''spicula'') een buisachtige, eruptief verschijnsel dat zich voordoet in de [[chromosfeer]] van de [[Zon]] en vermoedelijk ook in die van andere [[ster (hemellichaam)|sterren]]. Ze werden bij de [[zonsverduistering]] in 1877 voor het eerst aan de rand van de Zon waargenomen door pater [[Angelo Secchi]] van de [[Vaticaanse Sterrenwacht]] in [[Rome (stad)|Rome]]. SpiculaSpiculen zijn zichtbaar als snel veranderende, naar boven gerichte sprietachtige, uit gas bestaande uitlopers van de [[fotosfeer]].<ref>Astronomy Picture of the Day [http://www.starobserver.org/ap101102.html Spikulen: Strahlen auf der Sonne] op www.starobserver.org</ref > Zoals pas rond 1950 algemeen bekend werd, zijn hetspiculen extreem snelle zonnewarmtekanalen die zich vooral in de buurt van [[zonnevlek]]ken concentreren. Ze worden veroorzaakt door heftige [[convectie]] onder het oppervlak van de zon ([[fotosfeer]]), die de stralingswarmte vanuit het binnenste van de Zon naar buiten transporteert.
De spiculaspiculen hebben [[diameter]]s van enkele honderden tot zo'n duizend kilometer. Zij kunnen wel 10.000 km lang zijn en schieten met een snelheid van soms wel 70.000 [[kilometer per uur]] (20 km/s) omhoog. Afhankelijk van de beginsnelheid vallen zij na een paar minuten veer terug naar het oppervlak van de Zon.
